Lelijk, deel 4 (slot)

Op de bewuste avond belde Hendrik aan. Stille Jaap en Archibald zaten al in de kamer. Marjolein was thuis nog haar neus aan het poederen, maar zou weldra komen. Hendrik deed een beetje schuchter als hij bij mij in de buurt stond, we hadden nog niet echt gepraat over het voorval in het urinoir een paar weken geleden.

Marjolein belde aan, ik stond in de keuken een nieuwe fles champagne open te draaien. 'Hendrik,' vroeg ik, 'doe jij even open? Het is jouw feestje.' Niets vermoedend liep de bruidegom in spe naar de hal, zijn lot tegemoet. Archibald keek me gespannen aan, Sjaak zweeg. We keken allen halsreikend naar de gang, die net vanuit de keuken te zien was.

Hendrik opende de deur. Zijn mond viel open, evenals de mijne. Marjolein had er nog nooit zo fantastisch uitgezien als nu. Nou ja, behalve die ene hete zondagmiddag op mijn zeilbootje dan, maar dat is een ander verhaal. 'Hoi,' zei ze. 'H-hoi,' zei een verbaasde Hendrik. Marjolein omhelsde hem voorzichtig, maar zorgde ervoor dat ze haar ampele boezem hard tegen hem aan drukte.

Hendrik keek me even vuil aan toen hij met de enige vrouw in het gezelschap de woonkamer binnenliep. Hij had echter geen tijd om iets naar mijn hoofd te gooien, want Marjolein leidde hem meteen af met een stortvloed aan vragen over zijn verloofde.

Een paar uur later was de sfeer in mijn appartement een stuk meer ontspannen. Even leek het alsof Marie-A nooit in ons leven was gekomen en de boel flink had verziekt. Ik had er op toe gezien dat Hendrik ieder kwartier van een nieuw glas drank werd voorzien. Hij had nu een mix van champagne, bier en whisky in zijn buik zitten en was behoorlijk aangeschoten. Je wist altijd wanneer Hendrik teveel gedronken had, want dan hing hij half over je heen, zijn sterke adem over je uitsproeiend terwijl hij je vertelde hoe lief hij je wel niet vond. Dat stond hij nu tegen mij te doen in de keuken. 'Misschien moet je even gaan liggen, Hendrik...' zei ik voorzichtig, mijn wang droog vegend. Ik knikte naar Marjolein. 'Ik help wel even.' Ze liep op Hendrik af en hielp mij Hendrik naar de slaapkamer te dragen. Daar legden we hem op mijn bed neer, precies in het gezichtsveld van de camera die ik strategisch in de kast had opgesteld. Ik liet Marjolein en Hendrik alleen.

Toen ik de woonkamer binnenkwam zaten Sjaak en Archibald op de bank. Ze keken me gespannen aan. 'En?' vroeg Archibald. 'Keep your fingers crossed,' zei ik.

Ondertussen was Marjolein naast Hendrik op het bed gaan liggen. Ze had zijn overhemd open geknoopt en streelde zijn borst. 'Hmm, dit heb ik gemist...' zuchtte ze.

'Oh ja?' zei Hendrik.

'Hmm-hmm. Altijd gedacht dat jij en ik ooit in het huwelijksbootje zouden stappen,' zei Marjolein.

'Maar hoe zit het dan met..', begon Hendrik.

'Joh, da's toch allang oud nieuws. Dat weet je.' Marjolein keek diep in zijn ogen. Haar mond stond iets open, haar lippen glommen in het licht van het bedlampje. Marjolein boog naar voren en begon Hendrik zachtjes te kussen. Automatisch pakte hij haar vast, zijn handen gleden over haar rug.

Halverwege de tongparade, duwde Hendrik Marjolein van zich af. 'Dit moeten we niet doen,' kreunde hij. 'Ik ga binnenkort trouwen!' Opeens leek Hendrik weer nuchter. Hij stond op. 'Sorry, Marjolein.. maar ik kan het niet.' Hij wilde de slaapkamer uitlopen. Marjolein veerde op van het bed en trok aan zijn mouw. 'Hendrik, wacht even.'

Archibald en ik stonden vol zenuwen een peuk te roken in de keuken. Hij keek gespannen naar het puntje van zijn sigaret. 'Gaat het, jongen?' vroeg ik hem.

'Ik vraag me af of we wel goed bezig zijn,' zei mijn oude vriend. 'Ik bedoel, als Hendrik nou met die koe wil trouwen, wie zijn wij dan om daar een stokje voor te steken?'

Archibald was serieus.

'Wie wij zijn?!' Archibald en ik keken naar Stille Sjaak die met rood aangelopen hoofd van de bank opstond. 'Wij zijn z'n beste vrienden. We kennen elkaar al eeuwen, man! Natuurlijk moeten we voorkomen dat hij met Nurse Ratched trouwt. We zijn het aan hem en aan onze vriendschap verplicht!'

Sjaak had een bezeten blik in zijn ogen, zoals Roman Polanski keek als hij weer een veertienjarig tienertje voorbij zag lopen. Maar hij had gelijk. We klopten op elkaars schouders zoals we dat wel vaker deden in tijden van nood. Toen ging de deurbel.

Aangezien iedereen die ik had uitgenodigd ook daadwerkelijk aanwezig was, en het veel te laat was voor de buurt-jehova om zijn gezicht nog te laten zien, deed ik vol verbazing de deur open. Marie-Antionette stond voor de deur en beukte me uit de weg. 'Waarrrr issss hij?' sliste ze.

'Wie?' probeerde ik nog.

Het monster stampte de woonkamer in en toen ze zag dat Hendrik daar niet was, liep ze, alsof ze het rook, direct de slaapkamer in. Archibald, Sjaak en ik liepen de briesende stier achterna. Tot mijn schrik zag ik hoe ze Marjolein bij de haren had en ruw van Hendrik aftrok. Marjolein gilde het uit, maar wist met een directe rechtse op de neus van het monster, Marie-Antoinette van zich af te slaan. Ik geloof dat ze met die klap ook haar neus brak, maar dat weet ik nu niet zeker meer. Alles verliep daarna heel snel. Het was een volledige chaos in mijn slaapkamer.

Ik hoorde Hendrik 'Maar, mijn duifje' gillen toen Marie-A in razernij haar knokige vingers om zijn nek had en met al haar kracht de lucht uit zijn luchtpijp probeerde te persen.

Marjolein sprong boven op Marie-A. Helaas bracht haar jarenlange tai bo training geen soelaas. Marie-A duwde haar hard van zich af. Ik kon Marjolein nog net opvangen. Ik keek haar opgelucht aan en verdronk even in haar diepe bruine ogen. Op dat moment baalde ik ervan dat ik ooit... Ik kon mijn gedachten niet afmaken. Ik hoorde glas breken. Een alles verscheurende gil klonk buiten vanaf het balkon. Deze verstomde in een doffe plof. Toen ik van Marolein opkeek, zag ik dat de glazendeur naar mijn balkon gebroken was. Archibald stond half gehurkt bij het glas en stapte voorzichtig naar buiten.

We volgden. Beneden lag het levenloze lichaam van Marie-A. 'Wat, wat is er gebeurd?' vroeg Hendrik met een piepkleine stem.

Archibald leek de kalmte zelve en zei: 'Ik heb haar van je af getrokken en een flinke duw gegeven.' Ik zag hoe zijn handen trilden terwijl hij zo rustig mogelijk een sigaret probeerde op te steken.

Hendrik zakte in elkaar. Stille Sjaak en ik brachten hem naar het bed, waar hij zachtjes op ging zitten. Hendrik was als verdoofd. Daar kwam voorlopig geen zinnig woord meer uit. Marjolein ging naast hem zitten. 'Blijf bij hem,' zei ik tegen haar, 'ik ga beneden checken.' Sjaak en ik renden de vijf trappen naar beneden.

Voor de deur lag het gebroken lichaam van Marie-Antionette. De steentjes onder haar lichaam waren flink beschadigd door haar gewicht en de snelheid waarmee ze van het balkon was gelazerd. Ik checkte haar pols. Ze was morsdood. Het was gelukkig rustig op straat, zodat niemand zag hoe we het levenloze lichaam naar binnendroegen.

Even later lag het lijk van Marie-A op de bank.
'Wat gaan we doen?' vroeg Archibald.

'We moeten de politie bellen,' zei Marjolein.

'Wat? En Archibald voor moord laten opdraaien zeker, dacht het niet!' beet ik haar harder toe dan ik wilde. Ik was immers ook geschrokken. Marie-A bleek in deze dode staat een groter probleem voor ons dan toen ze nog haar muffe adem uitblies.

'Maar, we kunnen toch zeggen dat het een ongeluk was?' probeerde Marjolein nog.

'Daar laat haar vader het nooit bij zitten,' zei Archibald die uit het raam keek. 'Vroeger op school had hij al de pik op me. Dagen heb ik doorgebracht in het nablijflokaal. De man is een nazi.'

Hij draaide naar ons toe. 'We moeten haar begraven. Het kan niet anders.'

We wisten allemaal dat hij gelijk had. En we moesten snel zijn, voordat het licht werd. Hendrik kwam de kamer binnen. Hij strompelde naar de bank, en viel op zijn knieën voor het levensloze lompe lichaam waar hij binnenkort mee getrouwd zou zijn. Hij barstte in tranen uit. Jammerend legde hij zijn handen op haar lichaam. 'Het spijt me duifje.. het spijt me...'

Ik liep naar de kast in de slaapkamer. Ergens had ik nog een grote deken liggen waar we haar in konden wikkelen. Daarna zouden we het lijk naar een afgelegen plek buiten de stad rijden om haar daarna voorgoed in de aarde weg te stoppen.

Ik vond de deken onder een paar gymschoenen. Toen hoorde ik een ijzig gegil vanuit de woonkamer komen. Het was Marjolein, ze rende de kamer uit, recht in mijn armen. 'Het is Marie-A.. ze... ze...' Marjolein, toch een erg sterke vrouw, klampte mij vast alsof ik haar laatste strohalm was. Ik hoorde glas breken. Wat was er aan de hand? 'Wat is er aan de hand, Marjolein?' Ze kon geen woord uitbrengen. Met moeite kon ik haar van me los rukken.

Ik stapte de woonkamer binnen. Mijn hart stokte in mijn keel. Al het bloed leek uit mijn lijf te stromen. Daar stond Marie-Antionette, opgestaan uit de dood. Ze worstelde met Archibald. Schuimbekkend greep ze hem vast en vliegensvlug beet ze als een hondsdolle beer in zijn nek. Op de grond lagen Hendrik en Stille Sjaak. Ze had bij allebei de nek gebroken. Archibald zakte in elkaar. Uit de gapende wond in zijn nek stroomde bloed. Marie-A, of wat er van haar over was, keek naar me. Haar ogen traanden bloed, haar huid was licht blauw. Ze zou niet misstaan hebben als figurant in een Romero-film. Ze begon te grommen.

Toen ik eenmaal door had wat er gebeurde, had ze de korte afstand tussen ons overbrugt en mij met een smak op de grond gesmeten. Met haar zware lijf zorgde ze ervoor dat opstaan geen optie was. Het monster pakte mijn haar vast en beukte mijn hoofd ettelijke malen op het parket. Ik zag niets scherp meer, behalve dan die glimmende tanden die dichterbij kwamen. Het gorgelende geluid uit haar keel zal ik nooit meer vergeten.

Opeens was ik het gewicht van haar lijf kwijt. Marjolein had Marie-A van me afgeschopt en trok me overeind. 'Kom, we moeten weg hier. Dat wijf is gestoord!' Marie-A lag voor de voordeur op de grond en krabbelde als een dronken zombie overeind.

Marjolein hielp me de slaapkamer in. Ik zakte op bed, terwijl Marjolein de deur barricadeerde. Ze schoof een stoel onder de deurkruk en plaatste er een nachtkastje tegenaan.

'Ze lijkt, ze lijkt wel een zombie,' bracht ik met moeite uit.

Marjolein kwam naast me zitten. Marie-A begon op de deur te bonken.
'We moeten hier weg,' zei Marjolein. Ik had Marjolein nog nooit zo bang gezien. Ik had het zelf ook moeilijk om de boel droog te houden, moet ik zeggen.

'Dat gaat niet. Marie-A staat in de weg. En ik woon vijf hoog, weet je nog?' Een val vanaf het balkon overleven we niet,' zei ik haar.

'We komen nooit langs haar,' zei Marjolein. Ze had gelijk. De deur zou Marie-A nog wel even tegenhouden, maar het hout begon al te kraken. Uiteindelijk zou Zombie Marie doorbreken en dan waren Marjolein en ik verloren.

Er kwam bloed uit mijn mond en ik voelde een heftige pijn in mijn zij. Het gewicht van Marie-A had een rib gebroken en die was kennelijk ergens doorheen geschoten. Ik voelde me duizelig worden en ging op het bed liggen.

Marjolein pakte mijn hand vast. 'Hé, niet wegzakken hoor, blijf bij me...' Ik keek haar aan en wilde zeggen dat ik altijd gek op haar was gebleven. Maar toen stormde Marie-A. door de deur en werd alles zwart.

Lelijk, deel 3

Er stond een harde wind op de dinsdag dat ik Marjolein weer voor het eerst zag. Ze liep in haar uniform Schiphol Plaza uit, de wind speelde plagerig met haar lange bruine haar. Ik hoopte dat ik haar ervan kon overtuigen Hendrik te redden van de grootste fout uit zijn leven. Dat zou niet makkelijk worden: ze kon mijn bloed wel drinken.

Het een en ander had te maken met het feit dat onze relatie heel akelig was geëindigd. Ik was daar volledig schuldig aan: Marjolein had mij bij thuiskomst betrapt terwijl ik met mijn hoofd tussen de benen van haar beste vriendin zat. Toevallig ook op een winderige dinsdagmiddag - de ironie van het leven.

Later begon ze een seksuele relatie met Hendrik. Of ze dat uit wraak had gedaan was mij niet bekend. Ik ging het haar niet vragen. We hadden elkaar al jaren niet meer gesproken sinds het ongelukkige incident. Ongelukkig, want het was bij die ene keer met haar vriendin gebleven. Lonneke had namelijk voor Marjolein gekozen en zoals alleen vrouwen onderling alles kunnen rechtlullen, waren die twee nog steeds de beste maatjes. Het was het allemaal mijn schuld geweest. Yeah, right.

Maar goed, zo te zien zat het Marjolein nog steeds dwars. Haar gezicht stond op onweer toen ze naar me toe liep. Ik stond een sigaar te roken terwijl ik tegen mijn BMW leunde.

'Ik was erg verbaasd dat je belde,' zei ze bits.

'Ook goedemiddag. Leuk je weer te zien.' Ik probeerde haar op haar wang te zoenen, maar ze draaide haar hoofd weg en stapte in. Dit ging leuk worden.

Ik ging achter het stuur zitten.

'Je weet nog waar ik woon?'

Ik knikte.

'Goed, rijden maar. Je hebt twintig minuten om te zeggen waarom je mijn voice-mail hebt ingesproken. Vooruit met de geit.' Ik draaide de contactsleutel om en manoeuvreerde de BMW uit de parkeerplaats.

'Nou, het is heel simpel: Hendrik heeft dringend je hulp nodig.' Bij het noemen van Hendriks naam zag ik heel kort wat bezorgdheid in haar ogen. 'Wat is er met hem? Ik heb al een tijdje niets meer van hem gehoord. We, we zagen elkaar...'

'Ja, ja, dat weet ik,' onderbrak ik haar iets te snel.

Er verscheen een gemeen lachje om haar lippen. 'Oh, gaan we gevoelig doen? Dus jij mag wel met vrienden naar bed, en ik niet?'
Typisch iets voor vrouwen om oude koeien uit de sloot op te takelen. 'Jezus, Marjolein, haar piercing kriebelde heel erg...daarom..'

'Ja, ja, dat zal wel. Lonnekes piercing kriebelde en de jeuk ging alleen over als je je tong erover heen zou halen, zeker. Tuurlijk jongen...'

Marjolein keek stuurs uit het raam en stak een sigaret op. Haar rode lippen drukten zachtjes op het papier en maakten een lichtgekleurde afdruk.

'Ja,' begon ik, 'ze vroeg of ik er even naar wilde kijken en toen... Ach laat ook maar.' Ik reed de snelweg op, direct de file in. Verdorie, nu zat ik nog langer met het kreng opgescheept.

We zwegen enkele lange minuten. Marjolein verbrak de stilte. 'Ik hoorde dat hij ging trouwen.'

'Klopt. Met de ergste bitch die er op aarde rondloopt.' Haar nieuwsgierigheid was gewekt. 'Gaat hij toch met Desiree trouwen?'

'Desiree? Je bedoelt het slagersmeisje? Nee joh, die is pot.'

'Dát verklaart een hoop...'

Geen idee wat ze bedoelde, maar ik besloot er niet op in te gaan. Dat kostte moeite, maar de missie ging voor. 'Hoe dan ook, we moeten voorkomen dat hij met Nurse Ratched trouwt...,' begon ik uit te leggen. De file kwam weer langzaam tot leven. Marjolein kon haar lach niet inhouden: 'Nurse Ratched? Ha, ha, noemen jullie haar zo?'

De ijskoningin begon iets te ontdooien. 'Zo'n bitch, hè?'

'Fuck, je weet de helft niet. Het had Hitlers dochter kunnen zijn.'

'Hij kiest ze wel uit.'

'Ja, potten en psychopaten,' probeerde ik er als grapje in te gooien.

Marjolein lachte niet. We waren nog steeds aan elkaar gewaagd. Even leek het weer op de goede oude tijd: bijtende woorden over en weer voordat we het tussen de lakens zouden goed maken. God, wat miste ik dit soort momenten.

Ik nam de afrit naar Marjoleins huis. Hoe vaak had ik die vroeger niet genomen, op weg naar het genot in haar slaapkamer. Maar daar moest ik nu niet aan denken. Vandaag had ik een andere missie.

'Wat wil je eigenlijk dat ik eraan doe? Het is duidelijk dat hij Nurse Ratched boven mij verkiest.'

'Nee, hij is gewoon behekst. Jij moet de betovering verbreken.' Ik reed haar straat in, parkeerde voor de deur. Ik zette de motor af. We keken elkaar aan.

'Geef me één reden waarom ik jullie sukkels uit de penarie moet helpen?' Heerlijk: Marjolein was nog steeds arrogant genoeg om er niet aan te twijfelen dat ze Hendrik van gedachten kon doen veranderen. Maar goed, ze kon dan ook dingen met haar bekken waar menig vrouw jarenlang bij Cirque Du Soleil in dwangarbeid voor moest werken voordat ze die act een beetje konden nabootsen.

'Omdat je van hem houdt?' probeerde ik...

Marjolein begon schalks te lachen. 'Jij snapt ook niets van vrouwen.' Marjolein stapte uit. Ik pakte haar koffer van de achterbank en volgde. We liepen tot haar deur.

'Dank je voor de lift...'

'Kom op, Marjolein. Doe een poging. Alsjeblieft.'

'Ah, het toverwoord. Dat hoor ik graag. Wat wil je dat ik doe dan? Moet ik zonder slipje op zijn gezicht gaan zitten terwijl jij een foto van ons maakt zodat zijn verloofde denkt dat hij vreemdgaat?'

Mijn gezicht klaarde zichtbaar op. 'Marjolein, je bent geniaal...'

'No fucking way. Ik maakte een grapje, gek.' We spraken af later die week nog even te bellen. En zo geschiedde. Marjolein was wel in voor een geintje, maar verzekerde dat er van mijn kant een tegenprestatie werd verwacht als alles zou lukken. Dom als ik ben, stemde ik daarmee in. Samen spraken we af dat ik Hendrik bij mij thuis zou uitnodigen voor een vrijgezellenborrel. Heel toevallig zou Marjolein daar ook aanwezig zijn.

Het kostte me wel enige overredingskracht om Hendrik de uitnodiging te doen aanvaarden. Uiteindelijk besloot hij omwille van onze jarenlange vriendschap zijn gezicht even te laten zien.

Wordt vervolgd...

Dagboek van een Kalkoen

Dag 1 – In the beginning there was an airplane...


Na wat heen en weer mailen met één van mijn beste vrienden besloten we om er een weekje tussenuit te gaan. Beetje hangen op het strand, biertje drinken, laptopje mee om 's avonds op het balkon film te kunnen kijken, het goede leven dus. Na wat speurwerk op internet hebben we gevonden wat we zochten: voor 250 euro per persoon een reisje naar Alanya, één van de vele Salou's van Turkije. Heel hotel, half pension, goeie deal!

De reis begint, zoals wel vaker, op Schiphol. De vliegmaatschappij is Sky Airlines, een onderneming van Turkse origine, dus met landen op de landingsbaan zijn we al tevreden. Na het boarden blijkt dat we het toch niet helemaal goed begrepen te hebben; Sky Airlines is Skai Airlines, de stoelen zijn in een jaren 70 uitvoering van bordeauxrood skai en het 1 meter 55 hoge meisje een paar meter voor me klaagt over te weinig beenruimte. Ik meet 1 meter 95, dus... Verder doen interieur en clientèle me erg denken aan de filmklassieker Flying High, maar dan de minder lollige sequel. Voor het eerst in jaren was er overigens weer eens een gratis maaltijd aan boord. Volgens de stewardess was het een broodje salami, volgens mij een smakeloos stuk taaitaai met ham en augurk ertussen. De discussie ben ik maar niet aangegaan. Ondanks het feit dat Sinterklaas een Turk is ga ik er niet vanuit dat de gemiddelde Turkse enig idee heeft wat een taaipop is. De cabin crew zag er overigens “interessant” uit: drie doorsnee Turkse dames en een blondine met het voorkomen van een hoer uit een nog te verschijnen Tarantino-film.

Na 3 uur en 45 lange minuten zonder succes proberen een houding te vinden waarbij m'n reet ook voelde als m'n reet landde het vliegtuig tot ieders verrassing op de daarvoor bestemde plek, namelijk de landingsbaan van Antalya. Nog meer verrast was ik dat de inhoud van het vliegtuig, toch voor de volle honderd procent (minus 2) bestaand uit badslipper dragend klootjesvolk met witte sportsokken, niet na de landing in een daverend applaus of wave uitbarstte. Ongeveer drie uur later (koffers ophalen en de bustransfer gingen voorspoedig) arriveerden we in het hotel en kregen we een kamer toegewezen; uitzicht op een blinde muur en een geluid uit de aangrenzende kamer alsof Godzilla na een avond comazuipen in een zinken emmer z'n blaas stond te legen. Omdat het inmiddels 6 uur 's ochtends Turkse tijd was na enig woelen uiteindelijk toch in slaap gevallen. Het probleem van de urinerende Godzilla was er één voor de volgende dag.


Dag 2 – Kamerwissel en rust


Bij iedere pakketreis is er de dag na aankomst een meeting met de lokale reisleider. Tot nu toe is het me gelukt deze meetings te mijden als platjes, echter dit keer was er geen ontkomen aan. Godzilla zeek onverminderd door en dat moest opgelost worden. Na een paar uurtjes hangen op het strand (een ontspannen strandtent genaamd Flamingo) besloten we om onze reisleider Ali aan te spreken. Ali bleek uitermate slagvaardig; even een Turks onderonsje bij de receptie en kamer 11 (niet te verwarren met de Nederlandse jazzband Room Eleven) werd verruild voor een gelijksoortig optrekje met nummer 107. Twee essentiële verschillen: het geluid van een luidruchtig pissend Japans monster werd vervangen door de muziek uit de buitenbar van het hotel (de greatest hits van Modern Talking, maar toch draaglijk) en in plaats van een witte muur was het balkonzicht veranderd in palmen, heuvels en blauwe zee (nice!). Dus, zoals de Turken dat zo mooi kunnen zeggen, vamos a la playa en afwachten wat het avondeten ons brengt.

Over het diner kunnen we kort zijn, dat viel niet tegen. Op internet werd incidenteel het rapport cijfer 3 gegeven, wat mij betreft verdient het zeker een 7 en een half. Geef mij kip, salade en een een schep rijst en ik ben een tevreden mens. Als je er echter nog een toetjesbuffet tegenaan gooit wat voor een groot deel uit baklava bestaat dan kan je de rest van het buffet vullen met kamelenkeutels, ik ben blij en ik blijf blij. Met een gevuld buikje druipen we af naar de hotelkamer en vermaken ons nog een uur of 3 met de drie B's: bier, baco en Borat. Moe maar voldaan val ik in slaap.


Film van de avond: Borat. Quote: “Very nice! How much?”


Dag 3 – Forel vingeren?


Omdat Ali zo perfect onze kamer had geupgrade besloten Paul en ik om de beste man op gepaste manier te belonen. De excursies, die je in Alanya door mateloos irritante gladjakkers met bizar geschoren gezichtsbeharing (overal streepjes!) op iedere straathoek worden aangeluld, konden we ook bij hem boeken en dus besloten wij een boottochtje te maken over de Manavgat-rivier.

Half acht 's ochtends ging de wekker en na een stevig ontbijt, het gebruikelijke ochtendgebed en een niet verwachte busreis van ruim anderhalf uur kon de trip beginnen. Na een korte tussenstop bij de Manavgat-watervallen werden we door buschauffeur en reisleiding afgezet bij de boot. Die zag er prima uit, een grote houten touristenschuit uitgerust met eten en drinken. Als alternatief boegbeeld fungeerde een op het voordek gedrapeerde Turk die deed vermoeden dat Sugar Lee Hooper ooit stevig is genomen door een weldoorvoede walrus.

Het inleidende praatje van de reisleiding stichtte enige verwarring. De eerste Duitstalige versie was wat ons betrof voldoende. Voor zover verstaanbaar zouden we stroomafwaarts varen tot het punt waar rivier en zee elkaar ontmoeten. Daar zou om een uur of 1 de lunch geserveerd worden. Toen nam echter de min of meer Nederlands sprekende gids het woord. Bij de lunch was er de mogelijkheid tot forel vingeren! Echte kerels als wij zijn waren Paul en ik meteen te porren voor dit festijn. Een man blijft toch een man en vanzelfsprekend waren we zeer benieuwd naar de erogene zones van de forel. Helaas, toen wij er aan toe waren bleken alle forellen gegrild en klaar om te eten. Enigszins teleurgesteld dropen wij af, in afwachting van wat de dag verder zou brengen.

De volgende attractie was een van de grootste markten van de Turkse Riviera, die in het stadje Manavgat. 1500 kraampjes met voornamelijk zeer vakkundig vervaardigde imitatie merkkleding. G-Star, Björn Borg, Tommy Hilfinger, je kon het zo gek niet bedenken of het wordt er verkocht. Minpuntje: iedere kraam verkoopt ongeveer hetzelfde, de artikelen zijn niet geprijsd (dus afdingen verplicht) en de verkopers hebben het boek “Sales voor dummies” doorgebladerd. Meest gehoord: “Very special price for you my friend”, “Bitte schön” en “I give you half price” (de helft waarvan?). Na anderhalf uur volledig murw gekletst te zijn door de marktverkopers en een schrale oogst (een Burberry handdoek voor m'n vriendinnetje en een Björn Borg singlet) stapten we moe maar half voldaan weer in de bus.

Laatste tussenstop: de moskee van Manavgat, een hele grote. Voor het betreden snel het hempje ingewisseld voor een t-shirt, want betreden met blote schouders is niet toegestaan en in stilte hebben we het middaggebed aanschouwd. Ondanks het feit dat ik overtuigd atheïst ben ervoer ik zowel de dienst als de prachtige moskee als indrukwekkend en vredig.


Film van de avond: “Chuck Norris is Delta Force”. Quote: “Sleep tight, sucker!”


Dag 4 – Zon, zee, strand


Na de overdosis “cultuur” van dag 3 besloten we om maar eens helemaal niets te doen. Dus, ontbijt, wandeling naar het strand, koffie, lunch, koffie, bier, bier, wandeling terug, buffet, baco, baco, bier, bier. Was dat het? Ja, dat was het. Saai? Nee hoor.


Film van de avond: “Soul Men”. Quote: “Motherfucker!”.


Dag 5 – Are we gay?


De woensdag begon met een aangename temperatuur, maar een bewolkte hemel. Dus besloten we om het kasteel van Alanya te bezichtigen. Vanaf het balkon hadden we een prachtig uitzicht op het schiereiland waar kasteel en muren (lengte 6 en een halve kilometer) op gebouwd zijn en omdat het een iets te stevige wandeling leek besloten we een taxi naar boven te nemen. Dat was geen verkeerde beslissing. De weg slingerde zich omhoog en na een krap kwartier waren we op de plaats van bestemming.

Kasteel bleek ruïne, maar evengoed zeer de moeite waard, vooral vanwege het spectaculaire uitzicht. Van een hoogte van zo'n 400 meter keken we uit over Middellandse Zee en de omgeving van Alanya. Na een krap half uurtje vonden we het mooi geweest en daalden we te voet weer af naar het stadje. Onderweg hebben Paul en ik nog een paar handgebreide sokken gescoord voor onze vriendinnetjes. Voor 10 lira p.p. (ongeveer 5 euro) hebben we ons met veel plezier laten afzetten door een vriendelijke dame. Zonder snor.

Beneden aangekomen besloten we ons voor het eerst tijdens deze vakantie te wagen aan het centrum van Alanya. Ook hier weer verkopers met de inmiddels bekende verkooptechnieken, dus vasthoudend als Gerard Joling in een openbaar toilet. Na een half uur handjes schudden, sufgeluld worden, uitleggen dat Paul geen Turk is en ik geen Scandinaviër slenterden we maar weer terug naar het hotel.

Wie naar Turkije gaat moet ook naar de hamam. Tenminste, dat zegt men. En als men het zegt, wie ben ik dan om daar tegenin te gaan? Toevallig bevindt zich onder het hotel een badhuis met goede reputatie, dus besloten Paul en ik de gok te wagen en ons een middagje verwennen aan te laten smeren.

Bij de ontvangst werd ons verteld alle kleren uit te doen met uitzondering van de boxer. Daarna moesten we gaan liggen op een marmeren verhoging waar we door twee jongeheren vochtig werden gemaakt. Met water. Daarna volgde een scrub- en schuimmassagesessie van ruim een half uur door de eerder genoemde heren. Klinkt dat gay? Best wel. Is dat lekker? Eeh, ja!

Verder stond op het programma een gezichtsmasker (prettig) en een full-body oliemassage. Klinkt dat nog gayer als Gordon in een roze tutu? Absoluut. Maar zelfs al is dit gayer dan Marvin en zo ruig als een kokosmat, ik ga in Nederland op zoek naar een hamam!

Volkomen relaxed, schoon en, voor wie het wil weten, zonder pijn in de poeperd zijn we de strijd met het buffet aangegaan. Het buffet heeft verloren.


Film van de avond: “Monsters vs. Aliens”. Quote: “This is officially a code brown. I need to change my underpants.”


Dag 6 – White, red & brown


Om het muzikaal te houden, op dag 6 ging Paul qua huidskleur van Barry White naar Simply Red, om pas na het nodige smeerwerk met frambozenyoghurt (gatver!) te transformeren naar James Brown. Het is ook geen goed idee om bij een willekeurige Turkse buurtsuper een flesje factor 6 te halen met een scheur in de dop en een uiterste houdbaarheidsdatum van oktober 1998, en je hiermee na een volledige bodyscrub in te smeren. Zeker niet op een dag dat je van 10 uur 's ochtends tot 5 uur 's middags in de brandende zon ligt.

Omdat ik zelf één keer per week onder de zonnebank lig verliep het bruiningsproces voor mij een stuk soepeler. Ongeveer van Pink naar Jack Black en dat dan zonder pijnlijke schouders. Regelmatig smeren met notenmelk factor 10 doet wonderen.

Na 's avonds opnieuw een gat in het buffet geslagen te hebben, hebben we ons met volle overgave in de middenstand van Alanya gestort. Zij hadden very special prices for us my friend, nice shops en half price off, kortom alles wat je je maar kan wensen. Schade voor Paul: een Quicksilver-short (fake), een Quicksilver t-shirt (fake) en een zwart shirt met gouden viking (gay). Mijn aankopen: vier Björn Borg-boxers (fake) en een BB-hempje (fake/gay). Afgepeigerd (not fake) en met licht hersenletsel keerden we terug naar de hotelkamer. Tijd voor bier, veel bier. Voor een very special price. My friend. Zucht.



Film van de avond: “Wolverine”. Quote van Paul: “Kijk, touwtjes!”. Had ik maar niet de te vroeg gelekt versie moeten downloaden...


Dag 7 – De laatste loodjes


De laatste volledige dag van deze vakantie stond in het teken van nog bruiner worden. Weinig is leuker dan op maandag op je werk komen en er achter te komen dat je een gezondere bruine kleur hebt dan je Surinaamse collega. Dus, op tijd uit bed, volop in de bak & braad en plat op het strand. Als een volleerde James Brown en Jack Black lagen we zij aan zij te smeren en te grillen, af en toe onderbroken door een cappuccino- of bierpause.

's Avonds namen we met pijn in ons hart afscheid van het buffet en van de zelf ingerichte minikoelkast.


Film van de avond: “The Children”. Quote: “AAAAHHHHHH”


Dag 8 – Doos dichtklappen


De bus naar het vliegveld zou om 13.15 klaar staan voor vertrek, dus hadden we nog een half dagje Alanya te gaan. De wekker ging om half 9, het ontbijt hadden we een uurtje later achter de kiezen en rond tienen (het ochtendgebed hebben we overgeslagen, sorry Allah) gingen we nog even naar het strand voor een paar laatste zonnestralen, en om afscheid te nemen van onze beachboys van Club Flamingo.

Rond het middaguur nuttigden we nog een snelle hap en keurig op schema vertrok de bus. Aangekomen op het vliegveld besloten we tijd en smaakpapillen te doden met een Burger King-menu. Als er een prijs zou bestaan voor de meest bleke frietjes ooit dan zou deze met vlag en wimpel gewonnen zijn door het zakje slappe smakeloze aardappel op mijn dienblad. Michael Jackson heeft meer kleur. En smaak.

Het vliegtuig was een aangename verrassing. Sky Airlines bleek ook te vliegen met machines die niet door de profeet zelf zijn gebouwd en omdat het vliegtuig niet volledig volgeboekt was hadden we meer dan voldoende beenruimte. Opnieuw was de cabin crew een bron van vermaak. Bij het inzetten van landing verzocht een van de stewardessen, die er zelf van overtuigd was dat ze Nederlands sprak, ons onze “doos dicht te klappen” en “de stoelen te plaatsen in de oprechte positie”. De meest oprechte positie in een Turks vliegtuig is ongetwijfeld gillend, gebukt en in de crashmodus, echter leek dit ons lichtelijk overdreven. Dus met gesloten vagina en zo eerlijk zittend als we konden maakten we weer contact met Hollandse bodem. Het einde van een geslaagde trip.

Is Turkije een aanrader? In het voorseizoen is het prima uit te houden. Met temperaturen tussen de 25 en 30 graden en een biertemperatuur van rond de 5 graden is het volop genieten. En dat voor 250 euro. Dat is een eeh... very special price. For me. My friend.

Nazi

Soms verveelt een mens zich. En wat is er dan leuker om in plaats van jezelf ook eens een ander te vervelen? Onlangs zat ik wat te neuzen op spitsnieuws.nl toen een reaguurder de, voor een bezoeker van een dergelijke site, niet al te nozele vraag stelde “Wat is een nazi?”. Zoals jullie, lieve computerkijkbuiskindertjes inmiddels wel zullen weten ben ik de beroerdste niet. Dat is namelijk iemand anders, niet ik. Dus, lief, beschaafd & aardig als ik ben, besloot ik de beste man gedetailleerd uit te leggen wat, in mijn ogen, een nazi nou precies is. Onderstaande verbale oprisping was zijn deel:

@ReligionSucks
Wat een nazi is? Een nazi is iemand die bang is voor of een antipathie heeft tegen medemensen met een andere huidskleur, geloofsovertuiging, levenswijze, etc. De moderne nazi herken je aan clichetaalgebruik als linksmens, linkse kerk, linkse hobbies, dat soort dingen. Vinden ze humor, het kan in iedere context gerecycled worden en de grap verliest nooit aan kracht. Je blijft erom lachen! De moderne nazi denkt dat alle problemen op te lossen zijn door een ander er de schuld van te geven. Wouter Bos, JPB, Marokkanen, asielzoekers, trekvogels, Peppi & Kokki, Hepie & Hepie, iedereen kan "het" gedaan hebben, behalve de nazi zelf. Overigens wordt "de schuld" niet persoonlijk "gegeven", daar hebben we het forum voor. Net als in een eerdere economisch moeilijke tijd loopt de nazi in blind vertrouwen achter een grote leider aan. Deze leider gaat het allemaal oplossen. Is lekker makkelijk, want dan hoeft de nazi zelf, afgezien van het reaguren, helemaal niks te doen! Eén keer naar de stembus en alles komt goed. Staat er een nazi voor je deur, dan is er maar één manier uitgekauwd genoeg om hem uit te nodigen naar binnen te komen: "Kom er maar in Geert". Mocht de nazi een dolle bui hebben dan kan hij altijd terugvallen op de al eerder genoemde "humor". Uitdrukkingen als "Men drinkt een glas, doet een plas en alles blijft zoals het was" en "Thee drinken" in combinatie met een artikel over een willekeurige daad door een willekeurige Noord-Afrikaan doen de mondhoeken bij herhaling omhoog krullen. De hedendaagse nazi is niet gevaarlijk. In plaats van politiek actief te worden, in protest de straat op te gaan of (ik noem maar wat) een kopje thee te gaan drinken met de mensen door wie de nazi zich zo schandelijk benadeeld voelt, zit hij rustig thuis of op het werk achter de computer. Hij drinkt een glas, doet een plas en alles blijft, in ieder geval tot de volgende verkiezingen, zoals het was.

Joris mij maar snel weg, zat me geweaun een beetje te vervelen.

“Pakt een Fender en gaat wat zinvols met zijn tijd doen”

Na bovenstaande gepost te hebben is het de vraag: moet ik nu deaud? Vermoedelijk wel, deaudwensen zijn schering en inslag, maar ik zal er niet wakker van liggen. Mochten de swastikelen van de reaguurders ooit indalen dan heb ik wellicht een probleempje. Tot die tijd drink ook ik een glas (of 2), doe een plas en alles blijft zoals het was...

Vrijheid

Sinds de opkomst en ondergang van het orakel Pim is er veel gebeurd. De maatschappij is verhard, tegenstellingen zijn alleen maar groter geworden en er wordt luider en ongenuanceerder geschreeuwd dan ooit tevoren. Maar wat is er daadwerkelijk bereikt door Pim en zijn vriendjes Rita en Geert? De grootste verdienste van Kwik, Kwek en wijlen Kwak is ongetwijfeld "dat nu eindelijk de problemen benoemd mogen worden" en dan bij voorkeur zonder enige vorm van nuance zodat er zoveel mogelijk (imbe)zieltjes voor de desbetreffende politieke partij worden gewonnen. Een enorme vooruitgang dus. Altijd ben ik in de veronderstelling geweest dat het benoemen van problemen een taak is voor de media en het structureel oplossen ervan door de heren en dames politici gedaan zou moeten worden. Helaas, ik zit en zat ernaast. Het benoemen van het probleem is de universele oplossing gebleken voor alles wat er mis is aan dit land. En als we de reaguurders, de geen-stijl-generatie en de fokkers (www.fok.nl) moeten geloven dan is dat nogal wat.

Inmiddels mogen we wel stellen dat Rita Verdonk zichzelf nu zo vaak in de voet geschoten heeft dat haar geloofwaardigheid is gedaald tot een niveau waarbij de Friese rayonhoofden in spoedvergadering bij elkaar komen. Maar dan hebben we nog altijd peroxide Geertje en zijn volgelingen. Elk dorp krijgt de dorpsgek die het verdient en dat kan alleen maar betekenen dat het nog slechter met Nederland gaat dan menig PVV-aanhanger roept. Wilders vindt het legitiem om de Koran te vergelijken met Mein Kampf. Als hij echter zelf wordt vergeleken met Adolf Hitler is het land te klein. Wat dat betreft is er dus geen beperking in de vrijheid van meningsuiting, totdat Blondie (niet geheel toevallig de naam van de herder van Adolf H.) himself wordt beledigd. Toch durf ik te stellen dat er wel degelijk een grote overeenkomst is met Hitler. Dan heb ik het niet eens zozeer over Wilders zelf (hij beledigt met grote regelmaat, maar zet niet direct aan tot moord en doodslag), maar over zijn aanhang. Deze vinden namelijk alles wat hun grote leider roept of bedenkt geweldig. Geen puntje van kritiek komt er over hun lippen, Geert is fantastisch, wij doen wat hij zegt. Heil Geert, dood aan de moslim. Een groot deel van de bevolking is idolaat van de dorpsgek en dat doet vrezen voor het ergste.

Het woord fascisme mogen we van de PVV niet in de mond nemen. Maar als we dan bijvoorbeeld de reacties bekijken bij een artikel in De Telegraaf (in WO II volledig in handen van de NSB...) over de plannen van de NPS om een reallife soap over een Marokkaanse zanger van het levenslied uit te zenden dan bekruipt mij toch echt een angstig gevoel. Bezwaren tegen de onzinsoaps over Jannes, Frans Bauer, Geer, Goor, Jean Marie Pfaff, de Veerkampjes en de Frogers heb ik nooit gezien. Maar schrijf in een krantenartikel dat het om een Marokkaan gaat en er staan vier pagina's met reacties online, waarbij veel van de reaguurders er vanuit gaan dat Geert een eind gaat maken aan dit soort "misstanden". Kan één van deze tokkies mij uitleggen wat daar niet rascistisch of fascistisch aan is? Soap over kutzanger geen probleem, soap over Marokkaanse kutzanger wel een probleem. En waar komt de misplaatste arrogantie vandaan dat deze geslipperde trainingspakdragende Arische achterbuurtbewoners verheven zijn boven alles met een kleurtje of een andere levensovertuiging? Waar is dit op gebaseerd? Overduidelijk niet op intelligentie, in dat geval zouden de reacties zonder taal- en/of grammaticafouten zijn. O, en voor ik het vergeet, ook bij een online reactie kun je gebruik maken van interpunctie en HOOFDLETTERS aan het begin van een nieuwe zin.

De meest recente bron van mijn online-irritatie is de vervolging door het Openbaar Ministerie van Geert Wilders en het plan van Wilders om in samenwerking met Moszkowicz direct naar de Hoge Raad te gaan. De meest debiele, slecht geformuleerde en onwetende reacties vliegen weer het web over. Uiteraard is alles weer de schuld van links ("de linkse kerk"), want "het gehele OM is links". Voor zover ik weet is het gros van de rechtenstudentjes rechtse koorbal, dus je vraagt je af hoe het komt dat zij niet kiezen voor hun "rechtse idealen" en wel voor het grote geld van de multinationals en de grote advocatenkantoren. Maar goed, dat terzijde.

Mij persoonlijkt lijkt zowel de vervolging door het OM als de reactie van Moszkowicz een goede zaak. Het OM stelt dat er grenzen zijn aan de vrijheid van meningsuiting en Moszkowicz maakt zich hard voor de zaak van Wilders. Juridisch gezien zeer interessant, omdat er getoetst wordt aan de Nederlandse wetgeving. Als het OM gelijk krijgt dan dient Wilders zijn boodschap op beschaafdere wijze te verkopen en als Wilders gelijk krijgt heeft hij een vrijbrief om alles te roepen wat in hem opkomt. En dan ontstaat er in ieder geval duidelijkheid, ook over de juridsche mogelijkheden als weer eens een IQ-arme man met jurk in de moskee onzin uitkraamt.

Iedereen in Nederland wordt geacht de wet te kennen en zich hieraan te houden. Maar wat te doen als de uitslag negatief uitvalt voor de aanhang van de PVV en niet alles maar gezegd kan worden? De oplossing hebben ze zelf al regelmatig aangedragen. Als de normen en wetten van dit land je niet bevallen dan rot je lekker op naar een ander land. Beetje jammer dat het Duitsland van de jaren 30 niet meer bestaat.

En voor het geval je het wil weten; als ik nu zou moeten stemmen stem ik niet links, niet rechts, maar recht door het midden. D66 dus. En ik schaam me voor de intolerante nazi-maatschappij waar we naartoe dreigen te gaan. Heil Geert? No fucking way!

Lekker Slimmen

Groot nieuws in De Telegraaf van afgelopen vrijdag; het "slimmen" rukt op. Zoals je begrijpt was de euforie in huize J. niet te temperen. Het hele gezin inclusief poes en goudvissen gingen in polonaise de huiskamer door. Maanden erger ik me namelijk de kolere aan de stupidisering van de samenleving. Reaguurders met een IQ dat gelijk loopt aan het aantal allochtone stemmers van Rita Verdonk teisteren de landelijke nieuwssites met hun vorm van gelijk (inderdaad, geleik met ei), een linkse politicus roept op tot een intifada tegen Israel en het tv-moment van het jaar is een aflevering van Mooi Weer De Leeuw waarbij de presentator wordt achtervolgd door een hondsdolle mongool (in dit geval  een keer niet de schijtvervelende Adje). De PVV stelt namens fuhrer Wilders kamervragen over de uitslag van deze verkiezing en verspilt daarmee kostbare tijd en belastingcenten. Tijd om in 2009 het niveau weer een beetje op te krikken, dus we gaan slimmen.
 
Helaas hebben we de polonaise abrupt moeten onderbreken. Slimmen heeft namelijk niks met intelligentie te maken, meer met dom en vies. Slimmen is het anaal of vaginaal inbrengen van een met wodka doordrenkte tampon, een hobby die vooral door tieners beoefend schijnt te worden. Je wordt er sneller dronken van, het maakt niet dik en  het is amper te ruiken, aldus de tieners. Een tampon kan ongeveer 3 glazen wodka opnemen. Breezersletjes schijnen inmiddels alles te willen doen wat Karl Noten op internet niet heeft kunnen vinden voor een stevig potje slimmen.
 
"Amper te ruiken" slaat vermoedelijk op de adem. Een reetkegel is echter ook een kegel en onder het dekbed  een anale cocktail van boerenkool met Smirnoff laten vliegen lijkt mij voor de onschuldige ruiker geen pretje. Bij de praktische uitvoering heb ik ook de nodige vragen. Een tampon doordrenkt met 3 glazen wodka is geen tampon meer, dat is een natte prop watten. "Inbrengen" dekt de lading niet, prakken is naar mijn mening passender. Of zou het de bedoeling zijn dat je in een soort omgekeerde hurkzit met de reet omhoog eerst een verse tampon in de ster propt en deze vervolgens op een Cirque du Soleil-achtige wijze irrigeert met drie glazen Gorbatsjov? Doe je dat dan zelf of heb je hulp van je vrienden nodig? Is slimmen een gezelschapsspel? Ik kom er niet uit.
 
Het artikel in de krant van wakker Nederland geeft nog wel wat meer uitleg. Bij het slimmen komt braken in verband met overmatig drankgebruik niet voor, omdat de maag niet wordt overbelast. De endeldarm daarentegen krijgt het wel stevig te verduren, maar anaal overgeven mogen we gewoon poepen noemen.
 
Gelukkig is het bericht niet alleen maar propaganda. "Volgens experts is slimmen gevaarlijk. Daarnaast is het zeer slecht voor de geslachtsdelen." Wat maakt iemand precies tot een expert in het slimmen?  Hoeveel tampons moeten er in je verste gaatje verdwenen zijn voordat je jezelf expert mag doen noemen? En wat wordt er bedoeld met "slecht voor de geslachtsdelen"? Na een avondje oraal zuipen ben ik ook een dronken geslachtsdeel. Maar gevaarlijk? Niet echt.

Ik denk dan ook niet dat na het publiceren van het Telegraaf-artikel het slimmen een enorme vlucht zal nemen. Als mij in mijn tienerjaren was voorgesteld om dronken te worden gevoerd met een tampon in m'n anus was het antwoord kort geweest; m'n reet!

Roken

2 miljoen straatarme negers ontvluchten hun geboortegrond in Darfur, zeker 300.000 mensen zijn daar gedood. Kinderen sterven aan honger, dorst of besmettelijke ziektes. De economie stort in en banken vallen om bij bosjes. Een recessie dreigt. In Irak strijden Amerikaanse soldaten nog altijd tegen opstandelingen, de een na de ander sneuvelt. Afghanistan is nog steeds voor een groot deel in handen van de Taliban, waardoor vrouwen en geiten onderdrukt en verkracht worden, kinderen worden geronseld voor de heilige oorlog tegen de ongelovigen. Maandelijks staat er weer een scholier op die zijn halve klas uitmoordt. Als je denkt dat het hier om echte grote problemen gaat dan zit je er naast. Wij hebben pas problemen. Wij mogen niet meer roken in de kroeg. Als we willen roken moeten we een paar minuten buiten gaan staan. Honger, ziekte, oorlog en armoede zijn natuurlijk best vervelend, maar buiten staan met een sigaret, dat wens je je ergste vijand nog niet toe.

Het valt ook niet mee hoor. Ben je net aan je derde halve liter bier begonnen en krijg je ineens de onweerstaanbare aandrang om een sigaret op te steken. Je weet wel, zo'n stuk papier gevuld met gedroogde bladeren. Je steekt de punt in de fik en dan ga je eraan zuigen zodat je rook in je lijf krijgt. In je puberjaren is zoiets stoer. Als je wat ouder wordt is roken vooral gezellig. In beide gevallen heb ik geprobeerd om het me uit te laten leggen. Helaas, er was niemand die het echt goed kon beargumenteren. Papier, gedroogde blaadjes, vuur, rook, inademen, stoer, gezellig.

1 juli 2008 is het rookverbod in de kroeg ingevoerd. Horecaondernemers en rokende kroeggangers roepen sindsdien om het hardst dat dit het toppunt van betutteling is. Rokers en niet-rokers komen daar onderling toch wel uit? In sommige gevallen kan dat inderdaad. Bij mij thuis maak ik er geen probleem van als iemand een peuk opsteekt. Dat is dan mijn beslissing, ik zit dan even in de rook en dat vind ik niet erg. Maar ik kan me ook voorstellen dat iemand daar anders over denkt. Roken is namelijk kankerverwekkend, zowel voor de roker zelf als degenen die de tweedehands rook inademen. Kanker is niet leuk, je kunt er dood aan gaan. En dood is niet bevorderlijk voor de gezondheid. Maar nu is er dus een groot probleem ontstaan. De kroegrokers en horecaondernemers zijn boos. Hoe haalt de regering het in Godsnaam in z'n hoofd om een rookverbod in te voeren? Inderdaad betutteling in optima forma!

Ikzelf heb de hardnekkige gewoonte om in de kroeg halve literglazen vol te schijten met donkerbruine diarree. Kan ik niks aan doen, het is een verslaving. Op m'n vijftiende ben ik ermee begonnen. Al m'n vrienden deden het. Eerst vond ik het niet echt lekker en deed ik vooral mee om erbij te horen. Later kon ik niet meer zonder. Erg gezellig, na het eten even een glaasje volschijten, na de seks een stevige stroom diarree in een anders glas mikken, heerlijk. Ik heb wel geprobeerd om er vanaf te komen, maar als je collega's na de lunch met z'n allen even naar buiten gaan om in een bierpul te poepen is het moeilijk nee zeggen. Tegenwoordig mag het niet meer. Mensen drinken uit het volgescheten glas en worden er ziek van. Wat een gezeur, ik mag toch kakken waar ik wil? Als je geen slingerschijt in je bier wil dan ga je maar niet naar de kroeg. Thuis weet je zeker dat er geen bruine trui in je biertje valt, dus dan blijf je daar toch?

Niet zo lang geleden was ik in Dublin waar ook een rookverbod in de kroeg van kracht is. Geen onvertogen woord is erover gevallen. Pubs zaten en zitten er ook op doordeweekse dagen vol met gezellig drinkende Ieren. Er stonden nauwelijks tot geen mensen buiten te roken, ik heb zelfs geen terrasverwarmer gezien. Hoe dat komt? De kroeg is gezellig, de muziek goed, het barpersoneel vriendelijk, de toiletten zijn schoon en de drank betaalbaar. Wellicht een tip voor de horeca in Nederland. Besteed wat meer aandacht aan de aankleding, muziek, prijs en klantvriendelijkheid en je kroeg komt wel weer vol.

En voor de rokers geldt: stop alsjeblieft met zeiken. Als je grootste probleem is dat je af en toe een paar minuutjes naar buiten moet om een kankerverwekkende stinkstok op te mogen steken dan heb je nog niet zo'n beroerd leven. Accepteer dat er een hele kleine verandering in je leven is en besteed voor de rest godverdomme je tijd een keer aan belangrijke zaken.