Dagboek van een Kalkoen

Dag 1 – In the beginning there was an airplane...


Na wat heen en weer mailen met één van mijn beste vrienden besloten we om er een weekje tussenuit te gaan. Beetje hangen op het strand, biertje drinken, laptopje mee om 's avonds op het balkon film te kunnen kijken, het goede leven dus. Na wat speurwerk op internet hebben we gevonden wat we zochten: voor 250 euro per persoon een reisje naar Alanya, één van de vele Salou's van Turkije. Heel hotel, half pension, goeie deal!

De reis begint, zoals wel vaker, op Schiphol. De vliegmaatschappij is Sky Airlines, een onderneming van Turkse origine, dus met landen op de landingsbaan zijn we al tevreden. Na het boarden blijkt dat we het toch niet helemaal goed begrepen te hebben; Sky Airlines is Skai Airlines, de stoelen zijn in een jaren 70 uitvoering van bordeauxrood skai en het 1 meter 55 hoge meisje een paar meter voor me klaagt over te weinig beenruimte. Ik meet 1 meter 95, dus... Verder doen interieur en clientèle me erg denken aan de filmklassieker Flying High, maar dan de minder lollige sequel. Voor het eerst in jaren was er overigens weer eens een gratis maaltijd aan boord. Volgens de stewardess was het een broodje salami, volgens mij een smakeloos stuk taaitaai met ham en augurk ertussen. De discussie ben ik maar niet aangegaan. Ondanks het feit dat Sinterklaas een Turk is ga ik er niet vanuit dat de gemiddelde Turkse enig idee heeft wat een taaipop is. De cabin crew zag er overigens “interessant” uit: drie doorsnee Turkse dames en een blondine met het voorkomen van een hoer uit een nog te verschijnen Tarantino-film.

Na 3 uur en 45 lange minuten zonder succes proberen een houding te vinden waarbij m'n reet ook voelde als m'n reet landde het vliegtuig tot ieders verrassing op de daarvoor bestemde plek, namelijk de landingsbaan van Antalya. Nog meer verrast was ik dat de inhoud van het vliegtuig, toch voor de volle honderd procent (minus 2) bestaand uit badslipper dragend klootjesvolk met witte sportsokken, niet na de landing in een daverend applaus of wave uitbarstte. Ongeveer drie uur later (koffers ophalen en de bustransfer gingen voorspoedig) arriveerden we in het hotel en kregen we een kamer toegewezen; uitzicht op een blinde muur en een geluid uit de aangrenzende kamer alsof Godzilla na een avond comazuipen in een zinken emmer z'n blaas stond te legen. Omdat het inmiddels 6 uur 's ochtends Turkse tijd was na enig woelen uiteindelijk toch in slaap gevallen. Het probleem van de urinerende Godzilla was er één voor de volgende dag.


Dag 2 – Kamerwissel en rust


Bij iedere pakketreis is er de dag na aankomst een meeting met de lokale reisleider. Tot nu toe is het me gelukt deze meetings te mijden als platjes, echter dit keer was er geen ontkomen aan. Godzilla zeek onverminderd door en dat moest opgelost worden. Na een paar uurtjes hangen op het strand (een ontspannen strandtent genaamd Flamingo) besloten we om onze reisleider Ali aan te spreken. Ali bleek uitermate slagvaardig; even een Turks onderonsje bij de receptie en kamer 11 (niet te verwarren met de Nederlandse jazzband Room Eleven) werd verruild voor een gelijksoortig optrekje met nummer 107. Twee essentiële verschillen: het geluid van een luidruchtig pissend Japans monster werd vervangen door de muziek uit de buitenbar van het hotel (de greatest hits van Modern Talking, maar toch draaglijk) en in plaats van een witte muur was het balkonzicht veranderd in palmen, heuvels en blauwe zee (nice!). Dus, zoals de Turken dat zo mooi kunnen zeggen, vamos a la playa en afwachten wat het avondeten ons brengt.

Over het diner kunnen we kort zijn, dat viel niet tegen. Op internet werd incidenteel het rapport cijfer 3 gegeven, wat mij betreft verdient het zeker een 7 en een half. Geef mij kip, salade en een een schep rijst en ik ben een tevreden mens. Als je er echter nog een toetjesbuffet tegenaan gooit wat voor een groot deel uit baklava bestaat dan kan je de rest van het buffet vullen met kamelenkeutels, ik ben blij en ik blijf blij. Met een gevuld buikje druipen we af naar de hotelkamer en vermaken ons nog een uur of 3 met de drie B's: bier, baco en Borat. Moe maar voldaan val ik in slaap.


Film van de avond: Borat. Quote: “Very nice! How much?”


Dag 3 – Forel vingeren?


Omdat Ali zo perfect onze kamer had geupgrade besloten Paul en ik om de beste man op gepaste manier te belonen. De excursies, die je in Alanya door mateloos irritante gladjakkers met bizar geschoren gezichtsbeharing (overal streepjes!) op iedere straathoek worden aangeluld, konden we ook bij hem boeken en dus besloten wij een boottochtje te maken over de Manavgat-rivier.

Half acht 's ochtends ging de wekker en na een stevig ontbijt, het gebruikelijke ochtendgebed en een niet verwachte busreis van ruim anderhalf uur kon de trip beginnen. Na een korte tussenstop bij de Manavgat-watervallen werden we door buschauffeur en reisleiding afgezet bij de boot. Die zag er prima uit, een grote houten touristenschuit uitgerust met eten en drinken. Als alternatief boegbeeld fungeerde een op het voordek gedrapeerde Turk die deed vermoeden dat Sugar Lee Hooper ooit stevig is genomen door een weldoorvoede walrus.

Het inleidende praatje van de reisleiding stichtte enige verwarring. De eerste Duitstalige versie was wat ons betrof voldoende. Voor zover verstaanbaar zouden we stroomafwaarts varen tot het punt waar rivier en zee elkaar ontmoeten. Daar zou om een uur of 1 de lunch geserveerd worden. Toen nam echter de min of meer Nederlands sprekende gids het woord. Bij de lunch was er de mogelijkheid tot forel vingeren! Echte kerels als wij zijn waren Paul en ik meteen te porren voor dit festijn. Een man blijft toch een man en vanzelfsprekend waren we zeer benieuwd naar de erogene zones van de forel. Helaas, toen wij er aan toe waren bleken alle forellen gegrild en klaar om te eten. Enigszins teleurgesteld dropen wij af, in afwachting van wat de dag verder zou brengen.

De volgende attractie was een van de grootste markten van de Turkse Riviera, die in het stadje Manavgat. 1500 kraampjes met voornamelijk zeer vakkundig vervaardigde imitatie merkkleding. G-Star, Björn Borg, Tommy Hilfinger, je kon het zo gek niet bedenken of het wordt er verkocht. Minpuntje: iedere kraam verkoopt ongeveer hetzelfde, de artikelen zijn niet geprijsd (dus afdingen verplicht) en de verkopers hebben het boek “Sales voor dummies” doorgebladerd. Meest gehoord: “Very special price for you my friend”, “Bitte schön” en “I give you half price” (de helft waarvan?). Na anderhalf uur volledig murw gekletst te zijn door de marktverkopers en een schrale oogst (een Burberry handdoek voor m'n vriendinnetje en een Björn Borg singlet) stapten we moe maar half voldaan weer in de bus.

Laatste tussenstop: de moskee van Manavgat, een hele grote. Voor het betreden snel het hempje ingewisseld voor een t-shirt, want betreden met blote schouders is niet toegestaan en in stilte hebben we het middaggebed aanschouwd. Ondanks het feit dat ik overtuigd atheïst ben ervoer ik zowel de dienst als de prachtige moskee als indrukwekkend en vredig.


Film van de avond: “Chuck Norris is Delta Force”. Quote: “Sleep tight, sucker!”


Dag 4 – Zon, zee, strand


Na de overdosis “cultuur” van dag 3 besloten we om maar eens helemaal niets te doen. Dus, ontbijt, wandeling naar het strand, koffie, lunch, koffie, bier, bier, wandeling terug, buffet, baco, baco, bier, bier. Was dat het? Ja, dat was het. Saai? Nee hoor.


Film van de avond: “Soul Men”. Quote: “Motherfucker!”.


Dag 5 – Are we gay?


De woensdag begon met een aangename temperatuur, maar een bewolkte hemel. Dus besloten we om het kasteel van Alanya te bezichtigen. Vanaf het balkon hadden we een prachtig uitzicht op het schiereiland waar kasteel en muren (lengte 6 en een halve kilometer) op gebouwd zijn en omdat het een iets te stevige wandeling leek besloten we een taxi naar boven te nemen. Dat was geen verkeerde beslissing. De weg slingerde zich omhoog en na een krap kwartier waren we op de plaats van bestemming.

Kasteel bleek ruïne, maar evengoed zeer de moeite waard, vooral vanwege het spectaculaire uitzicht. Van een hoogte van zo'n 400 meter keken we uit over Middellandse Zee en de omgeving van Alanya. Na een krap half uurtje vonden we het mooi geweest en daalden we te voet weer af naar het stadje. Onderweg hebben Paul en ik nog een paar handgebreide sokken gescoord voor onze vriendinnetjes. Voor 10 lira p.p. (ongeveer 5 euro) hebben we ons met veel plezier laten afzetten door een vriendelijke dame. Zonder snor.

Beneden aangekomen besloten we ons voor het eerst tijdens deze vakantie te wagen aan het centrum van Alanya. Ook hier weer verkopers met de inmiddels bekende verkooptechnieken, dus vasthoudend als Gerard Joling in een openbaar toilet. Na een half uur handjes schudden, sufgeluld worden, uitleggen dat Paul geen Turk is en ik geen Scandinaviër slenterden we maar weer terug naar het hotel.

Wie naar Turkije gaat moet ook naar de hamam. Tenminste, dat zegt men. En als men het zegt, wie ben ik dan om daar tegenin te gaan? Toevallig bevindt zich onder het hotel een badhuis met goede reputatie, dus besloten Paul en ik de gok te wagen en ons een middagje verwennen aan te laten smeren.

Bij de ontvangst werd ons verteld alle kleren uit te doen met uitzondering van de boxer. Daarna moesten we gaan liggen op een marmeren verhoging waar we door twee jongeheren vochtig werden gemaakt. Met water. Daarna volgde een scrub- en schuimmassagesessie van ruim een half uur door de eerder genoemde heren. Klinkt dat gay? Best wel. Is dat lekker? Eeh, ja!

Verder stond op het programma een gezichtsmasker (prettig) en een full-body oliemassage. Klinkt dat nog gayer als Gordon in een roze tutu? Absoluut. Maar zelfs al is dit gayer dan Marvin en zo ruig als een kokosmat, ik ga in Nederland op zoek naar een hamam!

Volkomen relaxed, schoon en, voor wie het wil weten, zonder pijn in de poeperd zijn we de strijd met het buffet aangegaan. Het buffet heeft verloren.


Film van de avond: “Monsters vs. Aliens”. Quote: “This is officially a code brown. I need to change my underpants.”


Dag 6 – White, red & brown


Om het muzikaal te houden, op dag 6 ging Paul qua huidskleur van Barry White naar Simply Red, om pas na het nodige smeerwerk met frambozenyoghurt (gatver!) te transformeren naar James Brown. Het is ook geen goed idee om bij een willekeurige Turkse buurtsuper een flesje factor 6 te halen met een scheur in de dop en een uiterste houdbaarheidsdatum van oktober 1998, en je hiermee na een volledige bodyscrub in te smeren. Zeker niet op een dag dat je van 10 uur 's ochtends tot 5 uur 's middags in de brandende zon ligt.

Omdat ik zelf één keer per week onder de zonnebank lig verliep het bruiningsproces voor mij een stuk soepeler. Ongeveer van Pink naar Jack Black en dat dan zonder pijnlijke schouders. Regelmatig smeren met notenmelk factor 10 doet wonderen.

Na 's avonds opnieuw een gat in het buffet geslagen te hebben, hebben we ons met volle overgave in de middenstand van Alanya gestort. Zij hadden very special prices for us my friend, nice shops en half price off, kortom alles wat je je maar kan wensen. Schade voor Paul: een Quicksilver-short (fake), een Quicksilver t-shirt (fake) en een zwart shirt met gouden viking (gay). Mijn aankopen: vier Björn Borg-boxers (fake) en een BB-hempje (fake/gay). Afgepeigerd (not fake) en met licht hersenletsel keerden we terug naar de hotelkamer. Tijd voor bier, veel bier. Voor een very special price. My friend. Zucht.



Film van de avond: “Wolverine”. Quote van Paul: “Kijk, touwtjes!”. Had ik maar niet de te vroeg gelekt versie moeten downloaden...


Dag 7 – De laatste loodjes


De laatste volledige dag van deze vakantie stond in het teken van nog bruiner worden. Weinig is leuker dan op maandag op je werk komen en er achter te komen dat je een gezondere bruine kleur hebt dan je Surinaamse collega. Dus, op tijd uit bed, volop in de bak & braad en plat op het strand. Als een volleerde James Brown en Jack Black lagen we zij aan zij te smeren en te grillen, af en toe onderbroken door een cappuccino- of bierpause.

's Avonds namen we met pijn in ons hart afscheid van het buffet en van de zelf ingerichte minikoelkast.


Film van de avond: “The Children”. Quote: “AAAAHHHHHH”


Dag 8 – Doos dichtklappen


De bus naar het vliegveld zou om 13.15 klaar staan voor vertrek, dus hadden we nog een half dagje Alanya te gaan. De wekker ging om half 9, het ontbijt hadden we een uurtje later achter de kiezen en rond tienen (het ochtendgebed hebben we overgeslagen, sorry Allah) gingen we nog even naar het strand voor een paar laatste zonnestralen, en om afscheid te nemen van onze beachboys van Club Flamingo.

Rond het middaguur nuttigden we nog een snelle hap en keurig op schema vertrok de bus. Aangekomen op het vliegveld besloten we tijd en smaakpapillen te doden met een Burger King-menu. Als er een prijs zou bestaan voor de meest bleke frietjes ooit dan zou deze met vlag en wimpel gewonnen zijn door het zakje slappe smakeloze aardappel op mijn dienblad. Michael Jackson heeft meer kleur. En smaak.

Het vliegtuig was een aangename verrassing. Sky Airlines bleek ook te vliegen met machines die niet door de profeet zelf zijn gebouwd en omdat het vliegtuig niet volledig volgeboekt was hadden we meer dan voldoende beenruimte. Opnieuw was de cabin crew een bron van vermaak. Bij het inzetten van landing verzocht een van de stewardessen, die er zelf van overtuigd was dat ze Nederlands sprak, ons onze “doos dicht te klappen” en “de stoelen te plaatsen in de oprechte positie”. De meest oprechte positie in een Turks vliegtuig is ongetwijfeld gillend, gebukt en in de crashmodus, echter leek dit ons lichtelijk overdreven. Dus met gesloten vagina en zo eerlijk zittend als we konden maakten we weer contact met Hollandse bodem. Het einde van een geslaagde trip.

Is Turkije een aanrader? In het voorseizoen is het prima uit te houden. Met temperaturen tussen de 25 en 30 graden en een biertemperatuur van rond de 5 graden is het volop genieten. En dat voor 250 euro. Dat is een eeh... very special price. For me. My friend.

Nazi

Soms verveelt een mens zich. En wat is er dan leuker om in plaats van jezelf ook eens een ander te vervelen? Onlangs zat ik wat te neuzen op spitsnieuws.nl toen een reaguurder de, voor een bezoeker van een dergelijke site, niet al te nozele vraag stelde “Wat is een nazi?”. Zoals jullie, lieve computerkijkbuiskindertjes inmiddels wel zullen weten ben ik de beroerdste niet. Dat is namelijk iemand anders, niet ik. Dus, lief, beschaafd & aardig als ik ben, besloot ik de beste man gedetailleerd uit te leggen wat, in mijn ogen, een nazi nou precies is. Onderstaande verbale oprisping was zijn deel:

@ReligionSucks
Wat een nazi is? Een nazi is iemand die bang is voor of een antipathie heeft tegen medemensen met een andere huidskleur, geloofsovertuiging, levenswijze, etc. De moderne nazi herken je aan clichetaalgebruik als linksmens, linkse kerk, linkse hobbies, dat soort dingen. Vinden ze humor, het kan in iedere context gerecycled worden en de grap verliest nooit aan kracht. Je blijft erom lachen! De moderne nazi denkt dat alle problemen op te lossen zijn door een ander er de schuld van te geven. Wouter Bos, JPB, Marokkanen, asielzoekers, trekvogels, Peppi & Kokki, Hepie & Hepie, iedereen kan "het" gedaan hebben, behalve de nazi zelf. Overigens wordt "de schuld" niet persoonlijk "gegeven", daar hebben we het forum voor. Net als in een eerdere economisch moeilijke tijd loopt de nazi in blind vertrouwen achter een grote leider aan. Deze leider gaat het allemaal oplossen. Is lekker makkelijk, want dan hoeft de nazi zelf, afgezien van het reaguren, helemaal niks te doen! Eén keer naar de stembus en alles komt goed. Staat er een nazi voor je deur, dan is er maar één manier uitgekauwd genoeg om hem uit te nodigen naar binnen te komen: "Kom er maar in Geert". Mocht de nazi een dolle bui hebben dan kan hij altijd terugvallen op de al eerder genoemde "humor". Uitdrukkingen als "Men drinkt een glas, doet een plas en alles blijft zoals het was" en "Thee drinken" in combinatie met een artikel over een willekeurige daad door een willekeurige Noord-Afrikaan doen de mondhoeken bij herhaling omhoog krullen. De hedendaagse nazi is niet gevaarlijk. In plaats van politiek actief te worden, in protest de straat op te gaan of (ik noem maar wat) een kopje thee te gaan drinken met de mensen door wie de nazi zich zo schandelijk benadeeld voelt, zit hij rustig thuis of op het werk achter de computer. Hij drinkt een glas, doet een plas en alles blijft, in ieder geval tot de volgende verkiezingen, zoals het was.

Joris mij maar snel weg, zat me geweaun een beetje te vervelen.

“Pakt een Fender en gaat wat zinvols met zijn tijd doen”

Na bovenstaande gepost te hebben is het de vraag: moet ik nu deaud? Vermoedelijk wel, deaudwensen zijn schering en inslag, maar ik zal er niet wakker van liggen. Mochten de swastikelen van de reaguurders ooit indalen dan heb ik wellicht een probleempje. Tot die tijd drink ook ik een glas (of 2), doe een plas en alles blijft zoals het was...