Lelijk, deel 3

Er stond een harde wind op de dinsdag dat ik Marjolein weer voor het eerst zag. Ze liep in haar uniform Schiphol Plaza uit, de wind speelde plagerig met haar lange bruine haar. Ik hoopte dat ik haar ervan kon overtuigen Hendrik te redden van de grootste fout uit zijn leven. Dat zou niet makkelijk worden: ze kon mijn bloed wel drinken.

Het een en ander had te maken met het feit dat onze relatie heel akelig was geëindigd. Ik was daar volledig schuldig aan: Marjolein had mij bij thuiskomst betrapt terwijl ik met mijn hoofd tussen de benen van haar beste vriendin zat. Toevallig ook op een winderige dinsdagmiddag - de ironie van het leven.

Later begon ze een seksuele relatie met Hendrik. Of ze dat uit wraak had gedaan was mij niet bekend. Ik ging het haar niet vragen. We hadden elkaar al jaren niet meer gesproken sinds het ongelukkige incident. Ongelukkig, want het was bij die ene keer met haar vriendin gebleven. Lonneke had namelijk voor Marjolein gekozen en zoals alleen vrouwen onderling alles kunnen rechtlullen, waren die twee nog steeds de beste maatjes. Het was het allemaal mijn schuld geweest. Yeah, right.

Maar goed, zo te zien zat het Marjolein nog steeds dwars. Haar gezicht stond op onweer toen ze naar me toe liep. Ik stond een sigaar te roken terwijl ik tegen mijn BMW leunde.

'Ik was erg verbaasd dat je belde,' zei ze bits.

'Ook goedemiddag. Leuk je weer te zien.' Ik probeerde haar op haar wang te zoenen, maar ze draaide haar hoofd weg en stapte in. Dit ging leuk worden.

Ik ging achter het stuur zitten.

'Je weet nog waar ik woon?'

Ik knikte.

'Goed, rijden maar. Je hebt twintig minuten om te zeggen waarom je mijn voice-mail hebt ingesproken. Vooruit met de geit.' Ik draaide de contactsleutel om en manoeuvreerde de BMW uit de parkeerplaats.

'Nou, het is heel simpel: Hendrik heeft dringend je hulp nodig.' Bij het noemen van Hendriks naam zag ik heel kort wat bezorgdheid in haar ogen. 'Wat is er met hem? Ik heb al een tijdje niets meer van hem gehoord. We, we zagen elkaar...'

'Ja, ja, dat weet ik,' onderbrak ik haar iets te snel.

Er verscheen een gemeen lachje om haar lippen. 'Oh, gaan we gevoelig doen? Dus jij mag wel met vrienden naar bed, en ik niet?'
Typisch iets voor vrouwen om oude koeien uit de sloot op te takelen. 'Jezus, Marjolein, haar piercing kriebelde heel erg...daarom..'

'Ja, ja, dat zal wel. Lonnekes piercing kriebelde en de jeuk ging alleen over als je je tong erover heen zou halen, zeker. Tuurlijk jongen...'

Marjolein keek stuurs uit het raam en stak een sigaret op. Haar rode lippen drukten zachtjes op het papier en maakten een lichtgekleurde afdruk.

'Ja,' begon ik, 'ze vroeg of ik er even naar wilde kijken en toen... Ach laat ook maar.' Ik reed de snelweg op, direct de file in. Verdorie, nu zat ik nog langer met het kreng opgescheept.

We zwegen enkele lange minuten. Marjolein verbrak de stilte. 'Ik hoorde dat hij ging trouwen.'

'Klopt. Met de ergste bitch die er op aarde rondloopt.' Haar nieuwsgierigheid was gewekt. 'Gaat hij toch met Desiree trouwen?'

'Desiree? Je bedoelt het slagersmeisje? Nee joh, die is pot.'

'Dát verklaart een hoop...'

Geen idee wat ze bedoelde, maar ik besloot er niet op in te gaan. Dat kostte moeite, maar de missie ging voor. 'Hoe dan ook, we moeten voorkomen dat hij met Nurse Ratched trouwt...,' begon ik uit te leggen. De file kwam weer langzaam tot leven. Marjolein kon haar lach niet inhouden: 'Nurse Ratched? Ha, ha, noemen jullie haar zo?'

De ijskoningin begon iets te ontdooien. 'Zo'n bitch, hè?'

'Fuck, je weet de helft niet. Het had Hitlers dochter kunnen zijn.'

'Hij kiest ze wel uit.'

'Ja, potten en psychopaten,' probeerde ik er als grapje in te gooien.

Marjolein lachte niet. We waren nog steeds aan elkaar gewaagd. Even leek het weer op de goede oude tijd: bijtende woorden over en weer voordat we het tussen de lakens zouden goed maken. God, wat miste ik dit soort momenten.

Ik nam de afrit naar Marjoleins huis. Hoe vaak had ik die vroeger niet genomen, op weg naar het genot in haar slaapkamer. Maar daar moest ik nu niet aan denken. Vandaag had ik een andere missie.

'Wat wil je eigenlijk dat ik eraan doe? Het is duidelijk dat hij Nurse Ratched boven mij verkiest.'

'Nee, hij is gewoon behekst. Jij moet de betovering verbreken.' Ik reed haar straat in, parkeerde voor de deur. Ik zette de motor af. We keken elkaar aan.

'Geef me één reden waarom ik jullie sukkels uit de penarie moet helpen?' Heerlijk: Marjolein was nog steeds arrogant genoeg om er niet aan te twijfelen dat ze Hendrik van gedachten kon doen veranderen. Maar goed, ze kon dan ook dingen met haar bekken waar menig vrouw jarenlang bij Cirque Du Soleil in dwangarbeid voor moest werken voordat ze die act een beetje konden nabootsen.

'Omdat je van hem houdt?' probeerde ik...

Marjolein begon schalks te lachen. 'Jij snapt ook niets van vrouwen.' Marjolein stapte uit. Ik pakte haar koffer van de achterbank en volgde. We liepen tot haar deur.

'Dank je voor de lift...'

'Kom op, Marjolein. Doe een poging. Alsjeblieft.'

'Ah, het toverwoord. Dat hoor ik graag. Wat wil je dat ik doe dan? Moet ik zonder slipje op zijn gezicht gaan zitten terwijl jij een foto van ons maakt zodat zijn verloofde denkt dat hij vreemdgaat?'

Mijn gezicht klaarde zichtbaar op. 'Marjolein, je bent geniaal...'

'No fucking way. Ik maakte een grapje, gek.' We spraken af later die week nog even te bellen. En zo geschiedde. Marjolein was wel in voor een geintje, maar verzekerde dat er van mijn kant een tegenprestatie werd verwacht als alles zou lukken. Dom als ik ben, stemde ik daarmee in. Samen spraken we af dat ik Hendrik bij mij thuis zou uitnodigen voor een vrijgezellenborrel. Heel toevallig zou Marjolein daar ook aanwezig zijn.

Het kostte me wel enige overredingskracht om Hendrik de uitnodiging te doen aanvaarden. Uiteindelijk besloot hij omwille van onze jarenlange vriendschap zijn gezicht even te laten zien.

Wordt vervolgd...