2 miljoen straatarme negers ontvluchten hun geboortegrond in Darfur, zeker 300.000 mensen zijn daar gedood. Kinderen sterven aan honger, dorst of besmettelijke ziektes. De economie stort in en banken vallen om bij bosjes. Een recessie dreigt. In Irak strijden Amerikaanse soldaten nog altijd tegen opstandelingen, de een na de ander sneuvelt. Afghanistan is nog steeds voor een groot deel in handen van de Taliban, waardoor vrouwen en geiten onderdrukt en verkracht worden, kinderen worden geronseld voor de heilige oorlog tegen de ongelovigen. Maandelijks staat er weer een scholier op die zijn halve klas uitmoordt. Als je denkt dat het hier om echte grote problemen gaat dan zit je er naast. Wij hebben pas problemen. Wij mogen niet meer roken in de kroeg. Als we willen roken moeten we een paar minuten buiten gaan staan. Honger, ziekte, oorlog en armoede zijn natuurlijk best vervelend, maar buiten staan met een sigaret, dat wens je je ergste vijand nog niet toe.
Het valt ook niet mee hoor. Ben je net aan je derde halve liter bier begonnen en krijg je ineens de onweerstaanbare aandrang om een sigaret op te steken. Je weet wel, zo'n stuk papier gevuld met gedroogde bladeren. Je steekt de punt in de fik en dan ga je eraan zuigen zodat je rook in je lijf krijgt. In je puberjaren is zoiets stoer. Als je wat ouder wordt is roken vooral gezellig. In beide gevallen heb ik geprobeerd om het me uit te laten leggen. Helaas, er was niemand die het echt goed kon beargumenteren. Papier, gedroogde blaadjes, vuur, rook, inademen, stoer, gezellig.
1 juli 2008 is het rookverbod in de kroeg ingevoerd. Horecaondernemers en rokende kroeggangers roepen sindsdien om het hardst dat dit het toppunt van betutteling is. Rokers en niet-rokers komen daar onderling toch wel uit? In sommige gevallen kan dat inderdaad. Bij mij thuis maak ik er geen probleem van als iemand een peuk opsteekt. Dat is dan mijn beslissing, ik zit dan even in de rook en dat vind ik niet erg. Maar ik kan me ook voorstellen dat iemand daar anders over denkt. Roken is namelijk kankerverwekkend, zowel voor de roker zelf als degenen die de tweedehands rook inademen. Kanker is niet leuk, je kunt er dood aan gaan. En dood is niet bevorderlijk voor de gezondheid. Maar nu is er dus een groot probleem ontstaan. De kroegrokers en horecaondernemers zijn boos. Hoe haalt de regering het in Godsnaam in z'n hoofd om een rookverbod in te voeren? Inderdaad betutteling in optima forma!
Ikzelf heb de hardnekkige gewoonte om in de kroeg halve literglazen vol te schijten met donkerbruine diarree. Kan ik niks aan doen, het is een verslaving. Op m'n vijftiende ben ik ermee begonnen. Al m'n vrienden deden het. Eerst vond ik het niet echt lekker en deed ik vooral mee om erbij te horen. Later kon ik niet meer zonder. Erg gezellig, na het eten even een glaasje volschijten, na de seks een stevige stroom diarree in een anders glas mikken, heerlijk. Ik heb wel geprobeerd om er vanaf te komen, maar als je collega's na de lunch met z'n allen even naar buiten gaan om in een bierpul te poepen is het moeilijk nee zeggen. Tegenwoordig mag het niet meer. Mensen drinken uit het volgescheten glas en worden er ziek van. Wat een gezeur, ik mag toch kakken waar ik wil? Als je geen slingerschijt in je bier wil dan ga je maar niet naar de kroeg. Thuis weet je zeker dat er geen bruine trui in je biertje valt, dus dan blijf je daar toch?
Niet zo lang geleden was ik in Dublin waar ook een rookverbod in de kroeg van kracht is. Geen onvertogen woord is erover gevallen. Pubs zaten en zitten er ook op doordeweekse dagen vol met gezellig drinkende Ieren. Er stonden nauwelijks tot geen mensen buiten te roken, ik heb zelfs geen terrasverwarmer gezien. Hoe dat komt? De kroeg is gezellig, de muziek goed, het barpersoneel vriendelijk, de toiletten zijn schoon en de drank betaalbaar. Wellicht een tip voor de horeca in Nederland. Besteed wat meer aandacht aan de aankleding, muziek, prijs en klantvriendelijkheid en je kroeg komt wel weer vol.
En voor de rokers geldt: stop alsjeblieft met zeiken. Als je grootste probleem is dat je af en toe een paar minuutjes naar buiten moet om een kankerverwekkende stinkstok op te mogen steken dan heb je nog niet zo'n beroerd leven. Accepteer dat er een hele kleine verandering in je leven is en besteed voor de rest godverdomme je tijd een keer aan belangrijke zaken.
dinsdag 9 december 2008
donderdag 4 december 2008
Gordon is een lul
Opgezocht in de Dikke Van Dale: Goor (bijvoeglijk naamwoord) vuil, smerig. Nooit treffender synoniemen gevonden in de Van Dale dan in dit geval.
Heb ik in een eerder epistel uitgebreid gemotiveerd waarom ik Peter R. de Vries een lul vindt, in dit geval heeft het geen nadere toelichting nodig. Gordon is een lul met platjes waar een zwaar geschapen olifant jaloers op zou zijn. Echter, bij een lul hoort een gezond stel ballen en daar ontbreekt het Goor volledig aan.
Geen dag gaat er tegenwoordig voorbij zonder nieuws over deze omhooggevallen marktkoopman. Goor gaat naar het songfestival, Goor mag niet op de begrafenis van zijn ex-manager komen, Goor heeft ruzie met Geer, Goor doet boodschappen, Goor laat operatief een moedervlek verwijderen en "ziet zijn leven aan zich voorbijflitsen", Goor heeft bij de dermatoloog een halve liter smegma laten wegzuigen, en zo kan ik makkelijk nog een A4-tje doorgaan. Zowel de Nederlandse media als de relnicht zelf denken dat iedere stinkende scheet die deze megalomane egocentrische aandachtsrukker laat vliegen nieuws is.
Laat gaan, zou je normaal gesproken denken. Geef deze talentloze pisproleet niet meer aandacht dan strikt noodzakelijk. Helaas heeft hij nu iets geflikt waarmee hij een grens heeft overschreden. Na een aantal jaar geleden samen met de vieze glijers van R&B-band Replay een CD opgenomen te hebben waarbij de hoeveelheid stromend kwijl een live optreden van de Josti Band een droge zomerdag in de Sahara doet lijken heeft hij zich opnieuw muzikaal vergrepen aan de zwarte muziek.
Goor heeft namelijk een album met orale verkrachtingen van soulklassiekers opgenomen. Is dat dan zo erg? Ja, dat is heel erg. Ik ben namelijk dol op soulklassiekers. Als soul op een smaakvolle manier gecoverd wordt (luister bijvoorbeeld eens naar Marc Broussard's geweldige album "Save Our Soul") dan sta ik er volledig achter. Maar Gordon en smaakvol? De vraag stellen is hem beantwoorden. "A Song For You" heet het gedrocht en de kwelende klefbek covert onder andere nummers van Donny Hathaway, Barry White en Luther Vandross. Worden bij De Toppers nog derdehands kutsongs door kutzangers in een kutatmosfeer voor een kutpubliek in een kutstadion met een muzikaal kutsausje overgoten, op Goor's meest recente prutsplaat worden vooral de normaal gesproken erg goede nummers van Hathaway vakkundig om zeep geholpen. En dat is dus kut!
De vraag is dus wat te doen met dit gillend speenvarken? Het eerste wat in me opkomt zijn de wat tradionelere oplossingen voor een dergelijk probleem, zoals kielhalen, vierendelen, radbraken, onthoofden en/of de schandpaal. Hoewel de schandpaal wel weer stof geeft voor een homo-erotische kwinkslag gevolgd door een daverende fake schaterlach. Hahaha. Met moderne varianten als waterboarding, het operatief verwijderen van de stembanden (zonder verdoving) of de electrische stoel is natuurlijk ook niets mis, maar is het ook een passende straf voor een vergrijp als de brute verkrachting van Soul? In feite is het enige wat je met een lul van deze omvang kan doen plastificeren en er een levensgrote dildo van maken. In dat geval is de hoofdrol van de musical Tarzan het enige wat echt recht doet aan de kwaliteiten van Gordon.
Heb ik in een eerder epistel uitgebreid gemotiveerd waarom ik Peter R. de Vries een lul vindt, in dit geval heeft het geen nadere toelichting nodig. Gordon is een lul met platjes waar een zwaar geschapen olifant jaloers op zou zijn. Echter, bij een lul hoort een gezond stel ballen en daar ontbreekt het Goor volledig aan.
Geen dag gaat er tegenwoordig voorbij zonder nieuws over deze omhooggevallen marktkoopman. Goor gaat naar het songfestival, Goor mag niet op de begrafenis van zijn ex-manager komen, Goor heeft ruzie met Geer, Goor doet boodschappen, Goor laat operatief een moedervlek verwijderen en "ziet zijn leven aan zich voorbijflitsen", Goor heeft bij de dermatoloog een halve liter smegma laten wegzuigen, en zo kan ik makkelijk nog een A4-tje doorgaan. Zowel de Nederlandse media als de relnicht zelf denken dat iedere stinkende scheet die deze megalomane egocentrische aandachtsrukker laat vliegen nieuws is.
Laat gaan, zou je normaal gesproken denken. Geef deze talentloze pisproleet niet meer aandacht dan strikt noodzakelijk. Helaas heeft hij nu iets geflikt waarmee hij een grens heeft overschreden. Na een aantal jaar geleden samen met de vieze glijers van R&B-band Replay een CD opgenomen te hebben waarbij de hoeveelheid stromend kwijl een live optreden van de Josti Band een droge zomerdag in de Sahara doet lijken heeft hij zich opnieuw muzikaal vergrepen aan de zwarte muziek.
Goor heeft namelijk een album met orale verkrachtingen van soulklassiekers opgenomen. Is dat dan zo erg? Ja, dat is heel erg. Ik ben namelijk dol op soulklassiekers. Als soul op een smaakvolle manier gecoverd wordt (luister bijvoorbeeld eens naar Marc Broussard's geweldige album "Save Our Soul") dan sta ik er volledig achter. Maar Gordon en smaakvol? De vraag stellen is hem beantwoorden. "A Song For You" heet het gedrocht en de kwelende klefbek covert onder andere nummers van Donny Hathaway, Barry White en Luther Vandross. Worden bij De Toppers nog derdehands kutsongs door kutzangers in een kutatmosfeer voor een kutpubliek in een kutstadion met een muzikaal kutsausje overgoten, op Goor's meest recente prutsplaat worden vooral de normaal gesproken erg goede nummers van Hathaway vakkundig om zeep geholpen. En dat is dus kut!
De vraag is dus wat te doen met dit gillend speenvarken? Het eerste wat in me opkomt zijn de wat tradionelere oplossingen voor een dergelijk probleem, zoals kielhalen, vierendelen, radbraken, onthoofden en/of de schandpaal. Hoewel de schandpaal wel weer stof geeft voor een homo-erotische kwinkslag gevolgd door een daverende fake schaterlach. Hahaha. Met moderne varianten als waterboarding, het operatief verwijderen van de stembanden (zonder verdoving) of de electrische stoel is natuurlijk ook niets mis, maar is het ook een passende straf voor een vergrijp als de brute verkrachting van Soul? In feite is het enige wat je met een lul van deze omvang kan doen plastificeren en er een levensgrote dildo van maken. In dat geval is de hoofdrol van de musical Tarzan het enige wat echt recht doet aan de kwaliteiten van Gordon.
dinsdag 2 december 2008
Lelijk, deel 2
Lees ook Lelijk, deel 1.
Ik wilde net mijn plan met Archibald en Stille Sjaak delen toen Hendrik de Bolle Beer binnen liep. Nou ja, huppelen was eerder het woord. Achter hem liep het stuk ongeluk dat sinds haar komst in ons midden de sfeer goed verziekt had: de vriendin van Hendrik...aka Nurse Ratched.
'Kijk eens' krijste Marie-Antoinette. Ze duwde haar knokige vinger met de diamantenring bijna in mijn neus. 'Hendrik heeft met ten huwelijk gevraagd.'
Vol verbazing, maar vooral vol afgrijzen keken we naar onze vriend Hendrik die een beetje schaapachtig op zijn kruk ging zitten. Verdorie, dacht ik, nu zou het nog moeilijker worden om ons van haar te ontdoen.
Archibald keek verbijsterd van de grote steen om Marie's vingers naar Hendrik. Hij had voor de gelegenheid de tekst van Stille Sjaak overgenomen. De arme drommel kon geen woord uitbrengen.
'Gefeliciteerd', zei ik zachtjes en schudde Hendrik de hand. Hij mocht wat vrouwen betreft een slechte smaak hebben, je bent vrienden of niet. Hendrik bestelde bier, terwijl Marie-A. vertelde hoe Hendrik haar ten huwelijk had gevraagd. Hoe ze die avond thuisgekomen was en een pad van rozenblaadjes door het huis had zien slingeren. Hoe haar eerste ingeving was geweest om de schoonmaakster te ontslaan omdat ze haar werk niet goed deed. Een gedachte die ze snel liet varen op het moment dat ze het zoete stemgeluid van haar favoriete zanger Barry Manilow vanuit de slaapkamer had horen komen.
Hoe ze Hendrik in de slaapkamer had aangetroffen. Slechts gekleed in kamerjas, als een ware Hugh Heffner, op z'n knieën, met een ring in zijn hand. Ik geloofde mijn oren niet. Wie kon in godsnaam naar Barry Manilow luisteren zonder moordneigingen te krijgen of op zijn minst een teiltje vol te gooien met een halfverteerde maaltijd? Archibald kreeg al braakneigingen van het hele verhaal. Hij gleed van zijn kruk af en vluchtte de wc in.
Hendrik vertelde enthousiast verder over het aanzoek, maar ik zal je de details besparen. Kort gezegd zou het stel die maand erop trouwen in Kasteel Kromme Krummel. Alles betaalt door 'pappie'. Tja, die was natuurlijk maar wat blij om het monster eindelijk uit zijn huis te hebben.
Ik probeerde mijn verdriet te verdrinken door grote innamen bier. De vele glazen hadden tot gevolg dat ik een halfuurtje later mijn blaas stond te legen in het urinoir. Hendrik kwam naast me staan.
'Zo' zei hij, terwijl hij zijn minuscuul geslacht tevoorschijn haalde.
'Zo', zei ik. Ik voelde me ongemakkelijk. Ik had bijna de hele avond gezwegen en geknikt alsof het verhaal over de jacht naar de perfecte jurk mij echt geïnteresseerd had, maar kon nu, met mijn pik in mijn hand, nergens meer achter schuilen. Dan maar met de billen bloot, besloot ik.
'Zeg Hendrik,' begon ik voorzichtig. Dit zou wellicht mijn laatste kans zijn hem van zijn trouwplannen af te praten en daarom moest ik mijn woorden met de grootste zorgvuldigheid kiezen. Hendrik keek me met een vrolijke blik aan.
'Is het niet een beetje snel, om na drie maanden al in het huwelijksbootje te stappen?'
Een diepe frons verscheen op zijn voorhoofd. 'Te vroeg? Waarom? Marie is een schat. Ze is fantastisch, ze heeft laatst zelf een hele avond voetbal met me zitten kijken...'
Ah, dus daarom kon hij niet met zijn vrienden in de kroeg zitten tijdens de belangrijkste wedstrijd van het jaar. Ik moest hier iets aan doen, maar Hendrik blaatte door over hoe fantastisch zijn verloofde was. 'En ze is een beest in bed. Man, de dingen die ze kan met haar tong...'
Mijn maag draaide zich om. 'Oké, dus ze is goed in bed...' Ik kreeg het mijn strot haast niet uit. Het mentale plaatje van wat haar tong met Hendriks minuscule geslacht deed zou me nog weken achtervolgen. 'Maar wat weet je nou helemaal van dat kind?' Zijn blik verstarde. Ik besloot een stapje verder te gaan. 'En hoe zit het dan met Marjolein?'
Marjolein was de stewardess met wie Hendrik nog wel eens in hogere sferen verbleef. Allebei tevreden lid van de Miles High Club, je kent het wel.
Hendrik schrok toen ik haar naam noemde en piste over de rand. Enkele spetters raakten mijn schoenen. 'Dat je haar nu net moet noemen. Lul.' Hendrik ritste dicht en liep kwaad de wc uit. Hm, dat ompraten ging fantastisch.
Toen ik even de wc uitkwam, trok Hendrik zijn jas aan. Marie-A stond buiten te roken.
'Hendrik, wacht even..' begon ik.
'Ik dacht dat je blij voor me zou zijn dat ik eindelijk de vrouw van mijn leven had gevonden!' beet hij me toe.
"De vrouw van je leven?" begon ik. 'Dude, ga alsjeblieft nu met mee naar de opticien en kijk dan nog eens goed naar je... dare I say it, verloofde!'
Archibald kwam er nu ook bij staan. 'Hij heeft gelijk, Hendrik. We zien je nooit meer man, sinds je met Nurse Ratched bent.'
'Nurse Ratched...?' Hendrik spuugde onze koosnaam voor zijn vriendin uit. 'Noemen jullie haar zo?!'
'Nou ja, op een goede dag,' begon Archibald. Ik schudde mijn hoofd zachtjes, Archibald kon beter even zwijgen.
'En jij?' vroeg Hendrik. Hij keek naar Sjaak. 'Heb jij nog een leuk koosnaampje in te brengen?' Stille Sjaak deed zijn naam eer aan en keek zwijgend met lichte paniek naar ons drietal.
'Welnu, IK weet genoeg!' schreeuwde Hendrik en stormde de zaak uit. Hij liet drie beteuterde vrienden achter.
'Dat ging goed...' zuchtte ik. 'Doe nog maar drie bier Bart,' zei ik tegen de Barman.
Archibald en ik gingen verslagen zitten.
'Fuck, hier moet echt een einde aan komen. Wat was je briljante plan nu? Ik bedoel, we kunnen het kreng moeilijk koud maken... toch?'
Even keken we elkaar aan. Nee, moord was geen optie. Tenminste, nog niet. 'Nee man, ben je gek. We moeten ervoor zorgen dat ze uit elkaar gaan, niet dat Nurse Ratched een martelaar wordt.'
Barman Bart, een grofgebouwde kerel met armen breder dan de Hulk, gaf ons ons bier. 'Ik weet nog wel iemand....'
Archibald: 'Pardon?'
'Om iemand om te laten leggen. Ik weet nog wel iemand. Mijn neef die...' begon Bart.
'Euh, bedankt Bart, maar ik denk niet dat Marie-A vermoorden ons uit de problemen haalt,' zei Archibald wijs. 'Ik bedoel, we zouden daar nooit mee weg kunnen komen. Toch?'
'Nou ja, als je van gedachten verandert... Laat maar weten,' zei Bart. En hij ging weer verder met glazen poetsen. Opeens zag ik onze vriendelijke barman, onze harige Hulk, met wie ik al menig uurtje had geconverseerd over vrouwen, drank en sigaretten, in een heel ander daglicht.
'Jongens, de oplossing is heel simpel. We moeten Hendrik en Marie-A uit elkaar drijven...'
Archibald tikte met zijn glas tegen mijn bier. 'Ja, prima, maar hoe?'
'We moeten Hendrik gewoon een betere keus geven. En wel binnen een maand, voordat hij "ja" zegt en voor eeuwig aan Nurse Ratched vastzit,' zei ik.
'Nou ja, voor eeuwig... Maar goed, scheidingsadvocaten zijn duur,' mijmerde Archibald. 'Wie had je in gedachte om onze Hendrik van gedachten te doen veranderen?' vroeg hij.
'Marjolien.'
Stille Sjaak sloeg verrukt op mijn schouder en barstte in een gelukzalig gelach uit. Dat voorspelde meestal niet veel goeds...
Ik wilde net mijn plan met Archibald en Stille Sjaak delen toen Hendrik de Bolle Beer binnen liep. Nou ja, huppelen was eerder het woord. Achter hem liep het stuk ongeluk dat sinds haar komst in ons midden de sfeer goed verziekt had: de vriendin van Hendrik...aka Nurse Ratched.
'Kijk eens' krijste Marie-Antoinette. Ze duwde haar knokige vinger met de diamantenring bijna in mijn neus. 'Hendrik heeft met ten huwelijk gevraagd.'
Vol verbazing, maar vooral vol afgrijzen keken we naar onze vriend Hendrik die een beetje schaapachtig op zijn kruk ging zitten. Verdorie, dacht ik, nu zou het nog moeilijker worden om ons van haar te ontdoen.
Archibald keek verbijsterd van de grote steen om Marie's vingers naar Hendrik. Hij had voor de gelegenheid de tekst van Stille Sjaak overgenomen. De arme drommel kon geen woord uitbrengen.
'Gefeliciteerd', zei ik zachtjes en schudde Hendrik de hand. Hij mocht wat vrouwen betreft een slechte smaak hebben, je bent vrienden of niet. Hendrik bestelde bier, terwijl Marie-A. vertelde hoe Hendrik haar ten huwelijk had gevraagd. Hoe ze die avond thuisgekomen was en een pad van rozenblaadjes door het huis had zien slingeren. Hoe haar eerste ingeving was geweest om de schoonmaakster te ontslaan omdat ze haar werk niet goed deed. Een gedachte die ze snel liet varen op het moment dat ze het zoete stemgeluid van haar favoriete zanger Barry Manilow vanuit de slaapkamer had horen komen.
Hoe ze Hendrik in de slaapkamer had aangetroffen. Slechts gekleed in kamerjas, als een ware Hugh Heffner, op z'n knieën, met een ring in zijn hand. Ik geloofde mijn oren niet. Wie kon in godsnaam naar Barry Manilow luisteren zonder moordneigingen te krijgen of op zijn minst een teiltje vol te gooien met een halfverteerde maaltijd? Archibald kreeg al braakneigingen van het hele verhaal. Hij gleed van zijn kruk af en vluchtte de wc in.
Hendrik vertelde enthousiast verder over het aanzoek, maar ik zal je de details besparen. Kort gezegd zou het stel die maand erop trouwen in Kasteel Kromme Krummel. Alles betaalt door 'pappie'. Tja, die was natuurlijk maar wat blij om het monster eindelijk uit zijn huis te hebben.
Ik probeerde mijn verdriet te verdrinken door grote innamen bier. De vele glazen hadden tot gevolg dat ik een halfuurtje later mijn blaas stond te legen in het urinoir. Hendrik kwam naast me staan.
'Zo' zei hij, terwijl hij zijn minuscuul geslacht tevoorschijn haalde.
'Zo', zei ik. Ik voelde me ongemakkelijk. Ik had bijna de hele avond gezwegen en geknikt alsof het verhaal over de jacht naar de perfecte jurk mij echt geïnteresseerd had, maar kon nu, met mijn pik in mijn hand, nergens meer achter schuilen. Dan maar met de billen bloot, besloot ik.
'Zeg Hendrik,' begon ik voorzichtig. Dit zou wellicht mijn laatste kans zijn hem van zijn trouwplannen af te praten en daarom moest ik mijn woorden met de grootste zorgvuldigheid kiezen. Hendrik keek me met een vrolijke blik aan.
'Is het niet een beetje snel, om na drie maanden al in het huwelijksbootje te stappen?'
Een diepe frons verscheen op zijn voorhoofd. 'Te vroeg? Waarom? Marie is een schat. Ze is fantastisch, ze heeft laatst zelf een hele avond voetbal met me zitten kijken...'
Ah, dus daarom kon hij niet met zijn vrienden in de kroeg zitten tijdens de belangrijkste wedstrijd van het jaar. Ik moest hier iets aan doen, maar Hendrik blaatte door over hoe fantastisch zijn verloofde was. 'En ze is een beest in bed. Man, de dingen die ze kan met haar tong...'
Mijn maag draaide zich om. 'Oké, dus ze is goed in bed...' Ik kreeg het mijn strot haast niet uit. Het mentale plaatje van wat haar tong met Hendriks minuscule geslacht deed zou me nog weken achtervolgen. 'Maar wat weet je nou helemaal van dat kind?' Zijn blik verstarde. Ik besloot een stapje verder te gaan. 'En hoe zit het dan met Marjolein?'
Marjolein was de stewardess met wie Hendrik nog wel eens in hogere sferen verbleef. Allebei tevreden lid van de Miles High Club, je kent het wel.
Hendrik schrok toen ik haar naam noemde en piste over de rand. Enkele spetters raakten mijn schoenen. 'Dat je haar nu net moet noemen. Lul.' Hendrik ritste dicht en liep kwaad de wc uit. Hm, dat ompraten ging fantastisch.
Toen ik even de wc uitkwam, trok Hendrik zijn jas aan. Marie-A stond buiten te roken.
'Hendrik, wacht even..' begon ik.
'Ik dacht dat je blij voor me zou zijn dat ik eindelijk de vrouw van mijn leven had gevonden!' beet hij me toe.
"De vrouw van je leven?" begon ik. 'Dude, ga alsjeblieft nu met mee naar de opticien en kijk dan nog eens goed naar je... dare I say it, verloofde!'
Archibald kwam er nu ook bij staan. 'Hij heeft gelijk, Hendrik. We zien je nooit meer man, sinds je met Nurse Ratched bent.'
'Nurse Ratched...?' Hendrik spuugde onze koosnaam voor zijn vriendin uit. 'Noemen jullie haar zo?!'
'Nou ja, op een goede dag,' begon Archibald. Ik schudde mijn hoofd zachtjes, Archibald kon beter even zwijgen.
'En jij?' vroeg Hendrik. Hij keek naar Sjaak. 'Heb jij nog een leuk koosnaampje in te brengen?' Stille Sjaak deed zijn naam eer aan en keek zwijgend met lichte paniek naar ons drietal.
'Welnu, IK weet genoeg!' schreeuwde Hendrik en stormde de zaak uit. Hij liet drie beteuterde vrienden achter.
'Dat ging goed...' zuchtte ik. 'Doe nog maar drie bier Bart,' zei ik tegen de Barman.
Archibald en ik gingen verslagen zitten.
'Fuck, hier moet echt een einde aan komen. Wat was je briljante plan nu? Ik bedoel, we kunnen het kreng moeilijk koud maken... toch?'
Even keken we elkaar aan. Nee, moord was geen optie. Tenminste, nog niet. 'Nee man, ben je gek. We moeten ervoor zorgen dat ze uit elkaar gaan, niet dat Nurse Ratched een martelaar wordt.'
Barman Bart, een grofgebouwde kerel met armen breder dan de Hulk, gaf ons ons bier. 'Ik weet nog wel iemand....'
Archibald: 'Pardon?'
'Om iemand om te laten leggen. Ik weet nog wel iemand. Mijn neef die...' begon Bart.
'Euh, bedankt Bart, maar ik denk niet dat Marie-A vermoorden ons uit de problemen haalt,' zei Archibald wijs. 'Ik bedoel, we zouden daar nooit mee weg kunnen komen. Toch?'
'Nou ja, als je van gedachten verandert... Laat maar weten,' zei Bart. En hij ging weer verder met glazen poetsen. Opeens zag ik onze vriendelijke barman, onze harige Hulk, met wie ik al menig uurtje had geconverseerd over vrouwen, drank en sigaretten, in een heel ander daglicht.
'Jongens, de oplossing is heel simpel. We moeten Hendrik en Marie-A uit elkaar drijven...'
Archibald tikte met zijn glas tegen mijn bier. 'Ja, prima, maar hoe?'
'We moeten Hendrik gewoon een betere keus geven. En wel binnen een maand, voordat hij "ja" zegt en voor eeuwig aan Nurse Ratched vastzit,' zei ik.
'Nou ja, voor eeuwig... Maar goed, scheidingsadvocaten zijn duur,' mijmerde Archibald. 'Wie had je in gedachte om onze Hendrik van gedachten te doen veranderen?' vroeg hij.
'Marjolien.'
Stille Sjaak sloeg verrukt op mijn schouder en barstte in een gelukzalig gelach uit. Dat voorspelde meestal niet veel goeds...
maandag 1 december 2008
Dating voor beginners
Tegen vrouwen moet je niet eerlijk en open zijn. Liegen en mooie praatjes verkopen helpt veel beter. Je bent rijk, rijdt een BMW-cabrio, houdt van lange gesprekken bij kaarslicht en wandelen op het strand. In je vrije tijd train je blindegeleidehonden en werk je als uitsmijter bij een blijf van mijnn lijf huis. Daarnaast ga je ieder weekend met je geestelijk en lichamelijk gehandicapte buurjongetje op stap, je hebt een 2e huis op Rhodos en een derde op Hawaii met een opvangcentrum voor aangespoelde witte haaien, waar je iedere vakantie met je prive-jet naar toe vliegt. Op je linkerschouder heb je "mama" laten tattoeren en op je rechter "oma". Je favoriete film is Bridget Jones Diarree. Daarmee scoor je dates! Niet met eerlijk zijn, dat willen vrouwen helemaal niet...
maandag 24 november 2008
(Ab)Sint
De Sint zat uren lang te denken,
wat hij in zijn glas zou kunnen schenken.
De nasleep interesseerde hem geen reet,
“Als is ik het heden maar vergeet!”
Hij was het geëmmer en gezeik goed zat,
dus zocht hij zijn heil in het alcoholisch nat.
“Al die etters, al dat gezeur en getrek!
Nog één verkeerde opmerking en ik stamp zo’n kleuter op zijn bek!”
Gelukkig wist de Sint een fles absint te vinden,
hij en absint waren naamgenoten en goede vrinden.
Klok, klok, klok, het nat gleed over de lippen,
en daar zat de sint al snel een partij vet te trippen.
“Godverdomme, da’s kekke shit!
Voel nu al dat ik lekkerder in mijn vel zit!”
“Nu nog een lekker piet om met mijn flurk te spelen,
en die etters kunnen me geen reet meer schelen!”
wat hij in zijn glas zou kunnen schenken.
De nasleep interesseerde hem geen reet,
“Als is ik het heden maar vergeet!”
Hij was het geëmmer en gezeik goed zat,
dus zocht hij zijn heil in het alcoholisch nat.
“Al die etters, al dat gezeur en getrek!
Nog één verkeerde opmerking en ik stamp zo’n kleuter op zijn bek!”
Gelukkig wist de Sint een fles absint te vinden,
hij en absint waren naamgenoten en goede vrinden.
Klok, klok, klok, het nat gleed over de lippen,
en daar zat de sint al snel een partij vet te trippen.
“Godverdomme, da’s kekke shit!
Voel nu al dat ik lekkerder in mijn vel zit!”
“Nu nog een lekker piet om met mijn flurk te spelen,
en die etters kunnen me geen reet meer schelen!”
vrijdag 21 november 2008
Guns N' Roses "Chinese Democracy"
Guns N’ Roses “Chinese Democracy”
Hell has frozen over en Pasen en Pinksteren vallen dit jaar op 21 november, de releasedatum van de lang (heel heel heel lang) verwachte nieuwe van Guns N' Roses. In navolging van en variatie op Metallica's Saint Anger had deze plaat de titel Saint Juttemis verdiend.
Je zou er ook bijna bijgelovig van worden met een dergelijke titel. Je komende album noemen naar iets wat er niet is en nooit zal komen is natuurlijk vragen om ellende. En ellende is er wel gekomen, dat is duidelijk. 15 jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van het niet bijster interessante album The Spaghetti Incident (graag vingers omhoog van degenen die deze plaat de afgelopen 10 jaar nog hebben gedraaid) en we moeten 17 jaar terug voor de meest recente fatsoenlijke GNR-release, Use Your Illusion I & II. Bandleden kwamen en bandleden gingen met als resultaat dat van de oorspronkelijke line-up alleen Axl Rose is overgebleven. En ook de vervangers van de vervangers zijn inmiddels vervangen. Is deze band dan nog wel Guns N' Roses? Naar mijn mening niet.
Maar betekent dat dan ook dat Chinese Democracy een slecht album is? En moeten we dit album vergelijken met het geweldige debuutalbum Appetite For Destruction? Het antwoord op beide vragen is nee.
Want de muziek, en uiteindelijk gaat het daar toch om, is daarvoor te goed en te verrassend. Het album begint met een tweetal klassieke rocksongs, "Chinese Democracy" en "Shackler's Revenge", die perfect binnen de lijntjes van het GNR-repertoire passen. Niets verheffends, geen hoogvliegers binnen het oeuvre en niets wat we niet al eerder van Axl Rose en consorten gehoord hebben. Maar dan is daar de eerste stijlbreuk. De al enige tijd op de radio te horen single "Better" begint met Axl Rose’s vervormde stem over een mix van een gitaarrif en een elektronische drumbeat en heeft een lekker schreeuwrefrein. De volgende song, “Street Of Dreams”, is het prijsnummer van dit album en heeft alles in zich om een nieuwe klassieker te worden. Een sterk arrangement met piano en strijkers en Rose's rauwe strot afgewisseld met z'n welbekende oerkrijs als finishing touch zorgen ervoor dat dit melodieuze nummer zich hardnekkig in je hoofd nestelt.
Hierna volgt een serie sterke songs (afgewisseld met een enkele mindere broeder als "Riad N' The Bedouins" en “Scraped”) die een hoog fuck you-gehalte hebben. Deels is dit een verbaal krijg-de-kolere naar voormalig bandleden (in bijvoorbeeld "Sorry") en naar iedereen die het gewaagd heeft Axl Rose op wat voor manier dan ook in twijfel te trekken of dwars te zitten. Ook muzikaal heft Axl nog eens nadrukkelijk een opgestoken middelvinger naar iedereen die een terugkeer naar de hardrocksound van de jaren ‘80 had verwacht. Met enige regelmaat wordt het experiment gezocht. Triphop georiënteerde drumbeats afgewisseld met rijke arrangementen en gelaagde gitaarpartijen zorgen ervoor dat vooral de minder rockende songs als "If The World" en "There Was A Time" opvallend sterk uit de verf komen.
Ook als het einde van het album nadert wordt het niveau er niet minder op. Uitstekende tracks (de regelrechte knaller "I.R.S." en powerballad "Madagascar") illustreren dat het lange wachten niets te maken heeft gehad met een gebrek aan inspiratie of een writers block, maar eerder met de hang naar perfectie van en het eindeloos sleutelen aan de songs en arrangementen door Axl Rose.
Valt er dan helemaal niets op of aan te merken? Zeker wel. Hier en daar besluipt je het gevoel dat Rose alle muzikale inspiratie van het afgelopen decennium in de 14 nummers van dit album heeft proberen te proppen, waardoor de songs soms uit de bocht dreigen te vliegen en Rose met alle macht aan het stuur moet hangen om niet naast de weg te raken. Tekstueel vervalt Rose bij vlagen ook nog in getergde rijmelarij van het niveau "My salvation, my frustration" en dan is het soms even moeilijk om de aandacht erbij te houden. Daarnaast lijkt personeelsbeleid niet z'n sterkste kant te zijn. Als je een peloton aan gitaristen inhuurt mag je hopen op wat meer echt talent. Het gitaarwerk op deze plaat is van een acceptabel niveau, maar hier en daar wel wat houterig. Het gevoel bekruipt je dat Chinese Democracy met een echt goede band een wereldplaat had kunnen zijn in plaats van het goede, maar soms wat wisselvallige album, dat het uiteindelijk is geworden.
Wie had gehoopt dat GNR alleen nog maar zou teruggrijpen naar het verleden doet er verstandig aan niet eens aan dit album te beginnen. Ben je minder bevooroordeeld en bereid om te luisteren zonder het verleden mee te wegen dan zal je Chinese Democracy per luisterbeurt meer gaan waarderen. Rest de vraag of dit album de tien miljoen dollar waard is die er in de loop der jaren in geïnvesteerd is. Dat vraagstuk is simpel te beantwoorden: No Fucking Way! Wie de CD voor een euro of vijftien aanschaft bij de platenzaak zal er echter zeker geen spijt van krijgen.
Hell has frozen over en Pasen en Pinksteren vallen dit jaar op 21 november, de releasedatum van de lang (heel heel heel lang) verwachte nieuwe van Guns N' Roses. In navolging van en variatie op Metallica's Saint Anger had deze plaat de titel Saint Juttemis verdiend.
Je zou er ook bijna bijgelovig van worden met een dergelijke titel. Je komende album noemen naar iets wat er niet is en nooit zal komen is natuurlijk vragen om ellende. En ellende is er wel gekomen, dat is duidelijk. 15 jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van het niet bijster interessante album The Spaghetti Incident (graag vingers omhoog van degenen die deze plaat de afgelopen 10 jaar nog hebben gedraaid) en we moeten 17 jaar terug voor de meest recente fatsoenlijke GNR-release, Use Your Illusion I & II. Bandleden kwamen en bandleden gingen met als resultaat dat van de oorspronkelijke line-up alleen Axl Rose is overgebleven. En ook de vervangers van de vervangers zijn inmiddels vervangen. Is deze band dan nog wel Guns N' Roses? Naar mijn mening niet.
Maar betekent dat dan ook dat Chinese Democracy een slecht album is? En moeten we dit album vergelijken met het geweldige debuutalbum Appetite For Destruction? Het antwoord op beide vragen is nee.
Want de muziek, en uiteindelijk gaat het daar toch om, is daarvoor te goed en te verrassend. Het album begint met een tweetal klassieke rocksongs, "Chinese Democracy" en "Shackler's Revenge", die perfect binnen de lijntjes van het GNR-repertoire passen. Niets verheffends, geen hoogvliegers binnen het oeuvre en niets wat we niet al eerder van Axl Rose en consorten gehoord hebben. Maar dan is daar de eerste stijlbreuk. De al enige tijd op de radio te horen single "Better" begint met Axl Rose’s vervormde stem over een mix van een gitaarrif en een elektronische drumbeat en heeft een lekker schreeuwrefrein. De volgende song, “Street Of Dreams”, is het prijsnummer van dit album en heeft alles in zich om een nieuwe klassieker te worden. Een sterk arrangement met piano en strijkers en Rose's rauwe strot afgewisseld met z'n welbekende oerkrijs als finishing touch zorgen ervoor dat dit melodieuze nummer zich hardnekkig in je hoofd nestelt.
Hierna volgt een serie sterke songs (afgewisseld met een enkele mindere broeder als "Riad N' The Bedouins" en “Scraped”) die een hoog fuck you-gehalte hebben. Deels is dit een verbaal krijg-de-kolere naar voormalig bandleden (in bijvoorbeeld "Sorry") en naar iedereen die het gewaagd heeft Axl Rose op wat voor manier dan ook in twijfel te trekken of dwars te zitten. Ook muzikaal heft Axl nog eens nadrukkelijk een opgestoken middelvinger naar iedereen die een terugkeer naar de hardrocksound van de jaren ‘80 had verwacht. Met enige regelmaat wordt het experiment gezocht. Triphop georiënteerde drumbeats afgewisseld met rijke arrangementen en gelaagde gitaarpartijen zorgen ervoor dat vooral de minder rockende songs als "If The World" en "There Was A Time" opvallend sterk uit de verf komen.
Ook als het einde van het album nadert wordt het niveau er niet minder op. Uitstekende tracks (de regelrechte knaller "I.R.S." en powerballad "Madagascar") illustreren dat het lange wachten niets te maken heeft gehad met een gebrek aan inspiratie of een writers block, maar eerder met de hang naar perfectie van en het eindeloos sleutelen aan de songs en arrangementen door Axl Rose.
Valt er dan helemaal niets op of aan te merken? Zeker wel. Hier en daar besluipt je het gevoel dat Rose alle muzikale inspiratie van het afgelopen decennium in de 14 nummers van dit album heeft proberen te proppen, waardoor de songs soms uit de bocht dreigen te vliegen en Rose met alle macht aan het stuur moet hangen om niet naast de weg te raken. Tekstueel vervalt Rose bij vlagen ook nog in getergde rijmelarij van het niveau "My salvation, my frustration" en dan is het soms even moeilijk om de aandacht erbij te houden. Daarnaast lijkt personeelsbeleid niet z'n sterkste kant te zijn. Als je een peloton aan gitaristen inhuurt mag je hopen op wat meer echt talent. Het gitaarwerk op deze plaat is van een acceptabel niveau, maar hier en daar wel wat houterig. Het gevoel bekruipt je dat Chinese Democracy met een echt goede band een wereldplaat had kunnen zijn in plaats van het goede, maar soms wat wisselvallige album, dat het uiteindelijk is geworden.
Wie had gehoopt dat GNR alleen nog maar zou teruggrijpen naar het verleden doet er verstandig aan niet eens aan dit album te beginnen. Ben je minder bevooroordeeld en bereid om te luisteren zonder het verleden mee te wegen dan zal je Chinese Democracy per luisterbeurt meer gaan waarderen. Rest de vraag of dit album de tien miljoen dollar waard is die er in de loop der jaren in geïnvesteerd is. Dat vraagstuk is simpel te beantwoorden: No Fucking Way! Wie de CD voor een euro of vijftien aanschaft bij de platenzaak zal er echter zeker geen spijt van krijgen.
woensdag 19 november 2008
Spammen
Spammen een ergernis?
Iedere dag ontvang ik weer nieuwe aanbiedingen voor viagra, cialis en het verlengen van mijn piemeltje, je zou bijna denken dat ze me kennen. Gek wordt je ervan! Hoewel… Als je wat tijd over hebt, je je gevoel van irritatie weet te onderdrukken en je er geen bezwaar tegen hebt je creativiteit in een bodemloze put te storten dan kun je toch wel enig plezier beleven aan spam.
Hoe? Hieronder een voorbeeld. Bij de ontvangen mail denk je nog: zijn er echt nog mensen die zo ontzettend stom zijn dat ze hier intrappen? Vermoedelijk wel, ik win altijd prijzen in loterijen waar ik niet aan mee doe. En zijn er mensen die antwoord kunnen sturen dat nog dommer is dan de originele spammail? Natuurlijk, ik ben nooit te beroerd om een poging te wagen…
DHL Worldwide Express
Unit 6/7, Kingsway Interchange
11th Avenue
Team Valley Trading Estate
Gateshead, Tyne & Wear
NE11 0JY
Dear Esteemed Customer
We wish to re-confirm to you of your certified Bank Draft valued US$600,000.00 deposited by the Heritage International lottery Company here in UK in accordance with the United Kingdom Revenue Inland Commision for immediate delivery to your home destination. You are hereby requested to contact us (DHL COURIER/DELIVERY SERVICE), for onward processing and delivery of your package with us before the expiration of your certified bank draft.
For your information, the Governing board have paid for the Delivery(DHL Standard) Charges, Tax Clearance Certificate from the Inland Revenue office indicating that you certified bank draft is free from Drug/terrorism, and Money laundering or meant to sponsor Terrorist attack in your Country. Note that these funds are freely donated to you to meet with the objective of Human Growth, Educational and Community development in this year 2008.
However, you are directed to furnish us with GBP£ 250 only being Handcover Insurance Fee, this is our company's precautionary motive incase of demurrage.
Also you are requested to confirm to us your recent contact information to which your package would be delivered to; 1. Full Names: 2. Full Address 3.City 4. Zip 5.Country 6.Telephone No.
Should you expedite action, you are requested to contact our receiving officer; Rev. Soso Maxwell
Email Address: ukdhlcourier01@mail2uk.com
Tel: +44-703-198-2672
Fax: +44-709-288-9285
You will be given a tracking number, routine way bill and the date of delivery as soon your contact with us to enable you track your package via online.
Yours Faithfully,
Sister Mary Wright,
Customer Service Center.
© 2008.
Dear Sister Mary Wright,
Thank you so much for giving us this money! We are very happy with it! I have 3 children, 2 girls and 1 boy. One girl has a very expensive operation coming up (she has an earwax problem caused by a sharkbite) and me and my wife are underinsured so we could really use the money. In fact we are a little short even with the $ 600,000, because our 2 suns are Siamese twins with 2 bodies but only one head, so we need to save some money for a head transplant. We can't thank you enough, we didn't even participate in this lottery and still we have won, that's really incredible!
Could you send us complementary to the $ 600,000 another $ 1,400,000 so we can buy a new head for one of our sons on Ebay? We have seen a really nice one, it looks a bit like Billy Bob Thornton so we think he will be a real ladykiller when the operation is done. I do hope that he can keep the second penis growing out of his neck. It smells a little funny sometimes but it looks so cool on him!
If you can confirm the $ 2,000,000 will be on our account before the end of the month I assure you I will transfer the £ 250 as soon as possible. My wife is having some doubts on this, but I am sure everything will be alright. Just like a couple of weeks ago when a kind Nigerian gentleman bought my Ipod mini (2GB) for £ 300, because Apple is having some legal issues in Nigeria so Ipods aren't being sold there. I shipped the Ipod and Mbuku Shiofufu told me I will receive a cheque any minute now. This money will of course also be used for medical purposes. After giving labour to the Siamese twins my wife's vagina kind of stretched to maybe 12" and now she needs a couple of stitches so I can make us another baby.
Well, I'm sure we will get the money because this month I also didn't buy a lottery ticket which means a big chance on winning a price with your lottery.
With kind regards,
Johan
PS Wouldn't it be easier if I give you my login and password to my online banking? You can transfer the money anywhere you like before giving me the $ 2,000,000.
Iedere dag ontvang ik weer nieuwe aanbiedingen voor viagra, cialis en het verlengen van mijn piemeltje, je zou bijna denken dat ze me kennen. Gek wordt je ervan! Hoewel… Als je wat tijd over hebt, je je gevoel van irritatie weet te onderdrukken en je er geen bezwaar tegen hebt je creativiteit in een bodemloze put te storten dan kun je toch wel enig plezier beleven aan spam.
Hoe? Hieronder een voorbeeld. Bij de ontvangen mail denk je nog: zijn er echt nog mensen die zo ontzettend stom zijn dat ze hier intrappen? Vermoedelijk wel, ik win altijd prijzen in loterijen waar ik niet aan mee doe. En zijn er mensen die antwoord kunnen sturen dat nog dommer is dan de originele spammail? Natuurlijk, ik ben nooit te beroerd om een poging te wagen…
DHL Worldwide Express
Unit 6/7, Kingsway Interchange
11th Avenue
Team Valley Trading Estate
Gateshead, Tyne & Wear
NE11 0JY
Dear Esteemed Customer
We wish to re-confirm to you of your certified Bank Draft valued US$600,000.00 deposited by the Heritage International lottery Company here in UK in accordance with the United Kingdom Revenue Inland Commision for immediate delivery to your home destination. You are hereby requested to contact us (DHL COURIER/DELIVERY SERVICE), for onward processing and delivery of your package with us before the expiration of your certified bank draft.
For your information, the Governing board have paid for the Delivery(DHL Standard) Charges, Tax Clearance Certificate from the Inland Revenue office indicating that you certified bank draft is free from Drug/terrorism, and Money laundering or meant to sponsor Terrorist attack in your Country. Note that these funds are freely donated to you to meet with the objective of Human Growth, Educational and Community development in this year 2008.
However, you are directed to furnish us with GBP£ 250 only being Handcover Insurance Fee, this is our company's precautionary motive incase of demurrage.
Also you are requested to confirm to us your recent contact information to which your package would be delivered to; 1. Full Names: 2. Full Address 3.City 4. Zip 5.Country 6.Telephone No.
Should you expedite action, you are requested to contact our receiving officer; Rev. Soso Maxwell
Email Address: ukdhlcourier01@mail2uk.com
Tel: +44-703-198-2672
Fax: +44-709-288-9285
You will be given a tracking number, routine way bill and the date of delivery as soon your contact with us to enable you track your package via online.
Yours Faithfully,
Sister Mary Wright,
Customer Service Center.
© 2008.
Dear Sister Mary Wright,
Thank you so much for giving us this money! We are very happy with it! I have 3 children, 2 girls and 1 boy. One girl has a very expensive operation coming up (she has an earwax problem caused by a sharkbite) and me and my wife are underinsured so we could really use the money. In fact we are a little short even with the $ 600,000, because our 2 suns are Siamese twins with 2 bodies but only one head, so we need to save some money for a head transplant. We can't thank you enough, we didn't even participate in this lottery and still we have won, that's really incredible!
Could you send us complementary to the $ 600,000 another $ 1,400,000 so we can buy a new head for one of our sons on Ebay? We have seen a really nice one, it looks a bit like Billy Bob Thornton so we think he will be a real ladykiller when the operation is done. I do hope that he can keep the second penis growing out of his neck. It smells a little funny sometimes but it looks so cool on him!
If you can confirm the $ 2,000,000 will be on our account before the end of the month I assure you I will transfer the £ 250 as soon as possible. My wife is having some doubts on this, but I am sure everything will be alright. Just like a couple of weeks ago when a kind Nigerian gentleman bought my Ipod mini (2GB) for £ 300, because Apple is having some legal issues in Nigeria so Ipods aren't being sold there. I shipped the Ipod and Mbuku Shiofufu told me I will receive a cheque any minute now. This money will of course also be used for medical purposes. After giving labour to the Siamese twins my wife's vagina kind of stretched to maybe 12" and now she needs a couple of stitches so I can make us another baby.
Well, I'm sure we will get the money because this month I also didn't buy a lottery ticket which means a big chance on winning a price with your lottery.
With kind regards,
Johan
PS Wouldn't it be easier if I give you my login and password to my online banking? You can transfer the money anywhere you like before giving me the $ 2,000,000.
donderdag 13 november 2008
Peter R. de Vries is een lul
Peter. R. de Vries is een lul. Niet echt een wereldschokkende mededeling, groot nieuws of iets wat niet algemeen bekend is maar toch. Het is een lul. Het feit dat sinds een paar jaar de borstelige pluk schaamhaar van de bovenlip is verdwenen doet daar niks aan af. Eén van de neveneffecten van het verwijderen van schaamhaar van het mannelijk geslachtsdeel is dat de lul groter lijkt. En zeg nou zelf, een grotere lul dan Peter R. de Vries?
Lekker gemaakt door een vooraankondiging in De Telegraaf (de krant van wakker Nederland en in de oorlog al bijna net zo fout als nu) ging ik er afgelopen zondag eens goed voor zitten. Half 10, wijntje binnen handbereik, hapjes op tafel, ik was er helemaal klaar voor. Joran van der Sloot (ook een lul), tijdelijk geemigreerd naar Thailand, heeft een carriereswitch gemaakt van illusionist (het laten verdwijnen van een vrouwenlichaam) naar marktkoopman in verse Thaise hoeren. En uiteraard wordt hij "ontmaskerd" door Peter R.
Half 10, daar is hij, de snorloze centenbak van Peter. Zinderende spanning, ik hou het niet langer. Maar dan. Heineken. Heineken?! Ja, Heineken! "Hier begon het 25 jaar geleden". Hier? Ja, hier. We volgen Peter namelijk in een nogal geforceerd aandoende "ontspannen" wandeling door de keet waar Heineken en Doderer gevangen zijn gehouden. Om Tony Soprano maar eens te citeren: "What the f**k?!". Dit was toch een uitzending over Joran van der Sloot? Niets is minder waar. De uitzending blijkt over Peter R. te gaan. 25 jaar geleden hoorde hij het nieuws over de ontvoering van Appie Heineken nadat hij terugkwam van 10 kilometer hardlopen. Boeien, lekker belangrijk, somemieter een tyfuseind op met je zelfverheerlijking! Wie kan het een vliegende f**k interesseren hoeveel kilometer de toen nog niet haarloze lul P.R. kon lopen voordat hij over z'n eigen onmetelijke ego struikelt?
Het wordt nog erger, hij heeft er namelijk een boek over geschreven. Niet over Joran, haarloze bovenlippen of hardlopen, maar over de ontvoering van Heineken. Het is het favoriete literaire werk van Frank en Ronald de Boer, dus met het niveau zit het wel snor. Ja, snor. Nog meer borstklopperij, want dit onvolprezen meesterwerkje is het meest succesvolle misdaadboek uit de Nederlandse geschiedenis. Als Peter niet zoveel moeite zou hebben met zijn tekst, je ziet zijn ogen van links naar rechts (voor de kijkers uiteraard andersom) schieten over de autocue, dan zou zijn ego van trots exploderen. En dat geeft een rommel waar de honden geen brood van lusten.
Maar goed, de onthullende uitzending zal dan toch nu gaan beginnen? Dacht het niet! Nog meer verbale masturbatie. Peter's erectie kruipt verder omhoog. De eerdere uitzending over Joran van der Sloot (wat is er eigenlijk gebeurd met het gebruiken van de initialen van de verdachte?) heeft een Emmy gewonnen! Dat wist de gemiddelde televisiekijker nog niet, het is ons allemaal ontgaan, maar bedankt voor de update. Jammer dat de media hier geen enkele aandacht aan hebben besteed, evengoed proficiat Peter!
Over de rest van het programma kunnen we kort zijn. Een aantal forensisch psychologen, psychologisch forenzen, hoogleraren in de mystaxologie (snorrenkunde) en andere specialisten bevestigen waar niemand nog over twijfelde, namelijk dat Joran een heel eng mannetje is. Niemand behalve Peter, want die heeft kennelijk een peloton wetenschappers en een inleiding van een half uur nodig om aan te tonen dat hij het toch echt goed gezien heeft de vorige keer. Of moet nu ook door deskundig Nederland bevestigd worden dat ons nationaal geweten, de onvolprezen Peter R., gewoon een hele toffe pe(t)er is? IJdelheid kent geen tijd!
En de nieuwe ontmaskering van Joran? Hij wordt kundig in de val gelokt door een paar medewerkers van P.R. en is achterlijk, gewetenloos en crimineel genoeg om er met open ogen in te stinken. Conclusie: Peter is een lul, Joran is DE lul.
Maandag opnieuw de online-versie van De Telegraaf bekeken. Peter R. de Vries blijkt niet alleen een lul te zijn, maar ook een ezel die zich twee keer aan dezelfde steen stoot. Ook Joran is op de hoogte van de uitzending (verrassend) en is (nog verrassender) net zoals de vorige keer gevlucht. De Thaise politie is inmiddels op de hoogte gesteld, maar ja, ijdele Peter is primeurgeil en dan sta je voor de uitzending geen beelden af aan de autoriteit die je gezworen vijand voor een jaar of 15 achter de tralies kan gooien. Je houdt je informatie onder de pet, ondanks dat je weet dat Joran er vandoor zal gaan. Schijt aan de overheid, ikke ikke ikke en de rest kan stikken.
Want waar gaat het eigenlijk om? Waarom ben je misdaadverslaggever? Alleen om te onthullen? Als je de keuze hebt Joran van der Sloot op te laten sluiten, om dit zieke gezwel voor een hele lange tijd uit de maatschappij te snijden, of om jezelf weer voor miljoenen kijkers op de borst te kloppen en je kiest voor het laatste, wat ben je dan?
Lekker gemaakt door een vooraankondiging in De Telegraaf (de krant van wakker Nederland en in de oorlog al bijna net zo fout als nu) ging ik er afgelopen zondag eens goed voor zitten. Half 10, wijntje binnen handbereik, hapjes op tafel, ik was er helemaal klaar voor. Joran van der Sloot (ook een lul), tijdelijk geemigreerd naar Thailand, heeft een carriereswitch gemaakt van illusionist (het laten verdwijnen van een vrouwenlichaam) naar marktkoopman in verse Thaise hoeren. En uiteraard wordt hij "ontmaskerd" door Peter R.
Half 10, daar is hij, de snorloze centenbak van Peter. Zinderende spanning, ik hou het niet langer. Maar dan. Heineken. Heineken?! Ja, Heineken! "Hier begon het 25 jaar geleden". Hier? Ja, hier. We volgen Peter namelijk in een nogal geforceerd aandoende "ontspannen" wandeling door de keet waar Heineken en Doderer gevangen zijn gehouden. Om Tony Soprano maar eens te citeren: "What the f**k?!". Dit was toch een uitzending over Joran van der Sloot? Niets is minder waar. De uitzending blijkt over Peter R. te gaan. 25 jaar geleden hoorde hij het nieuws over de ontvoering van Appie Heineken nadat hij terugkwam van 10 kilometer hardlopen. Boeien, lekker belangrijk, somemieter een tyfuseind op met je zelfverheerlijking! Wie kan het een vliegende f**k interesseren hoeveel kilometer de toen nog niet haarloze lul P.R. kon lopen voordat hij over z'n eigen onmetelijke ego struikelt?
Het wordt nog erger, hij heeft er namelijk een boek over geschreven. Niet over Joran, haarloze bovenlippen of hardlopen, maar over de ontvoering van Heineken. Het is het favoriete literaire werk van Frank en Ronald de Boer, dus met het niveau zit het wel snor. Ja, snor. Nog meer borstklopperij, want dit onvolprezen meesterwerkje is het meest succesvolle misdaadboek uit de Nederlandse geschiedenis. Als Peter niet zoveel moeite zou hebben met zijn tekst, je ziet zijn ogen van links naar rechts (voor de kijkers uiteraard andersom) schieten over de autocue, dan zou zijn ego van trots exploderen. En dat geeft een rommel waar de honden geen brood van lusten.
Maar goed, de onthullende uitzending zal dan toch nu gaan beginnen? Dacht het niet! Nog meer verbale masturbatie. Peter's erectie kruipt verder omhoog. De eerdere uitzending over Joran van der Sloot (wat is er eigenlijk gebeurd met het gebruiken van de initialen van de verdachte?) heeft een Emmy gewonnen! Dat wist de gemiddelde televisiekijker nog niet, het is ons allemaal ontgaan, maar bedankt voor de update. Jammer dat de media hier geen enkele aandacht aan hebben besteed, evengoed proficiat Peter!
Over de rest van het programma kunnen we kort zijn. Een aantal forensisch psychologen, psychologisch forenzen, hoogleraren in de mystaxologie (snorrenkunde) en andere specialisten bevestigen waar niemand nog over twijfelde, namelijk dat Joran een heel eng mannetje is. Niemand behalve Peter, want die heeft kennelijk een peloton wetenschappers en een inleiding van een half uur nodig om aan te tonen dat hij het toch echt goed gezien heeft de vorige keer. Of moet nu ook door deskundig Nederland bevestigd worden dat ons nationaal geweten, de onvolprezen Peter R., gewoon een hele toffe pe(t)er is? IJdelheid kent geen tijd!
En de nieuwe ontmaskering van Joran? Hij wordt kundig in de val gelokt door een paar medewerkers van P.R. en is achterlijk, gewetenloos en crimineel genoeg om er met open ogen in te stinken. Conclusie: Peter is een lul, Joran is DE lul.
Maandag opnieuw de online-versie van De Telegraaf bekeken. Peter R. de Vries blijkt niet alleen een lul te zijn, maar ook een ezel die zich twee keer aan dezelfde steen stoot. Ook Joran is op de hoogte van de uitzending (verrassend) en is (nog verrassender) net zoals de vorige keer gevlucht. De Thaise politie is inmiddels op de hoogte gesteld, maar ja, ijdele Peter is primeurgeil en dan sta je voor de uitzending geen beelden af aan de autoriteit die je gezworen vijand voor een jaar of 15 achter de tralies kan gooien. Je houdt je informatie onder de pet, ondanks dat je weet dat Joran er vandoor zal gaan. Schijt aan de overheid, ikke ikke ikke en de rest kan stikken.
Want waar gaat het eigenlijk om? Waarom ben je misdaadverslaggever? Alleen om te onthullen? Als je de keuze hebt Joran van der Sloot op te laten sluiten, om dit zieke gezwel voor een hele lange tijd uit de maatschappij te snijden, of om jezelf weer voor miljoenen kijkers op de borst te kloppen en je kiest voor het laatste, wat ben je dan?
dinsdag 11 november 2008
Lelijk, deel 1
De vriendin van Hendrik was de lelijkste vrouw die ik ooit had gezien. Niet ze-heeft-een-naar-hoofd-maar-heeft-een-aardig-karakter-lelijk. Nee. Ze zag eruit als het lelijke zusje van Herman Brusselmans. Wat betreft haar karakter had ze de bastaarddochter van Hitler en Eva Braun kunnen zijn. Zó lelijk dus. En Hendrik was gek op haar. Wij, zijn vrienden, begrepen er niets van.
Hendrik was een goede jongen die geen vlieg kwaad deed. Hij ging iedere dag braaf naar zijn werk op de zesde verdieping van een muffig kantoorgebouw. Werkte door tot lunchtijd, at en converseerde twintig minuten met zijn collega's, liep dan een kwartier buiten om zes sigaretten te inhaleren en ging daarna weer aan de slag tot de klok vijf sloeg. Een brave, lieve en vooral betrouwbare jongen.
We waren allemaal verbaasd toen Hendrik ons aan Marie-Antoinette voorstelde, op die noodlottige zachte lenteavond. Het was net warm genoeg om op het terras van de Bolle Beer te zitten. We kwamen al in de Bolle Beer sinds de studietijd en we hadden sinds ons afstuderen ook de lopende rekening niet voldaan. Archibald maakte daar net een grapje over toen Hendrik aan kwam lopen met wat op het eerste gezicht Nurse Ratched leek: ze liep met ferme passen en haar blik stond op onweer. Nurse Ratched, de bijnaam die Marie-A. al snel verworven had, nog voordat ze vijf minuten na aankomst de kroeg in stampte om naar de wc te gaan.
'Waar heb je haar opgegraven, Hendrik?' vroeg ik nog gekscherend, ik dacht dat hij zijn debiele nichtje had meegenomen. Wist ik veel dat het de liefde van zijn leven bleek te zijn. Hendrik was not amused en stikte bijna in zijn bier. 'Hoe bedoel je? Vind je haar geen schatje?' wilde hij weten. 'Als je van honden houdt...' zei Archibald zachtjes tussen zijn tanden. 'Wat zei jij?' vroeg Hendrik agressief. De stemming was meteen gezet. Hendrik stond op en stapte met geheven vuist richting Archibald.
We kenden elkaar al sinds het eerste college-uur. Een blik was genoeg om te weten hoe de ander ergens over dacht. Het was duidelijk dat niemand de nieuwe vlam van Hendrik zag zitten. Nou ja, alleen voor een hate-fuck wellicht, om haar daarna met het gezicht naar beneden in de afvalbak te dumpen zodat iedereen van de kraters in haar puistenkont kon 'genieten'.
Voordat Hendrik echter slaags raakte met Archibald, kwam Nurse Ratched weer naar buiten. 'Kom Hendrik, we gaan binnen zitten. Ik heb het koud.' Met tegenzin gingen we naar binnen, waar we niet konden roken. Ik snakte naar een sigaret.
We gingen aan ons vaste tafeltje zitten, maar niets voelde meer vertrouwd. Hendrik schoof de stoel voor zijn 'duifje van de tafel, zodat ze kon zitten. Ik had hem dat nog nooit zien doen. Dergelijke hoffelijkheden waren hem vreemd. Iedere keer als Nurse Ratched iets vertelde, luisterde hij aandachtig. Hij fijnste niet dat hij geïnteresseerd was, hij hing aan haar lippen als een hongerig musje wiens moeder ieder moment zijn bek kon vol kotsen met voorverteerd voedsel. Ik herkende mijn eigen vriend bijna niet meer.
Marie-A. vertelde dat haar vader de directeur van onze oude school was en recent 10 miljoen had gewonnen in de loterij. Van dat geld hadden ze meteen een villa gekocht in een buitenwijk en voor Marie een dikke Saab. 'Hij is donker groen!' zei ze met een kirgeluidje in haar stem. Alsof het daarom gaat bij een auto.
Terwijl ik hard mijn best deed Marie te negeren en een gesprek aanknoopte met Hendrik, pakte ze haar nagelvijl uit de tas. Vol aandacht begon ze haar nageltjes te vijlen. De haren op mijn armen stonden stijf overeind. Als kleine jongen kon ik al niet tegen dat geluid – liever hoorde ik nog de messen van Freddy Krueger over ijzer schrapen dan dat ik een vrouw haar nagels hoorde vijlen. Het geluid is voor mij pure marteling. Ik zag Hendriks mond bewegen, maar ik kon hem niet verstaan. Het vijlgeluid overstemde alles. Na een paar minuten trok ik het niet meer. Ik zette mijn bier resoluut op tafel en keek Marie strak aan. 'Kun je dat niet thuis doen?'
Zonder naar me op te kijken, of ook maar een seconde te stoppen met vijlen, bitste ze terug dat ze er toch niemand lastig mee viel. 'Mij wel..' zei ik en griste de vijl uit haar hand. 'Hendrik...' zeurde ze. 'Dude.. alsjeblieft..' smeekte Hendrik me. Ik had hem nog nooit horen smeken. Niet meer sinds die keer dat ik hem samen met Archibald en Sjaak ondersteboven in de wc-pot hield tijdens Halloween. Mooie tijd was dat. Jammer dat we vergeten waren om van tevoren door te trekken.
Toen Hendrik en Marie vijf minuten later de tent verlieten, was de sfeer in ons vriendengroepje voorgoed verpest. In de weken erna transformeerde Hendrik in een heel andere jongen. Hij trok steeds minder met ons op, want 'tja, Marie wil graag dat we vanavond Sex & The City gaan kijken...'
Tjeezus. We hadden allemaal onze mokkeltjes natuurlijk, want ja hé, leuk toch? Maar de geheime wet tussen mannen is dat als het om je vrienden gaat, je nooit – ik herhaal nooit - je vriendin voortrekt. Tenzij je vriendinnetje Bracha van Doesburg is natuurlijk.
Drie maanden na die eerste noodlottige ontmoeting, zaten Archibald, Sjaak en ik in de Bolle Beer. De kroeg was nagenoeg leeg. De barman stond met de rest van de klanten buiten in de regen te roken. Het was Archibald die het hoge woord eruit gooide: 'Ik vind er geen flikker meer aan zo...'
'Ja, dat rookverbod smoort alle lol in de kroeg, ik weet het.'
Archibald schudde zijn hoofd. 'Nee, eikel. Ik bedoel: Ik vind er geen flikker meer aan nu Hendrik er nooit meer bij is.'
Ik snapte wat hij bedoelde. 'Ja, ik mis hem ook.'
Archibald ging verder. 'Ik bedoel, we waren de drie musketiers man, vroeger. We deden alles samen.'
'Euh, we zijn met z'n vieren hoor. Sjaak is er ook nog...' probeerde ik nog.
Sjaak zweeg. Hij zei bijna nooit iets. Hij was onze Silent Bob, we noemde hem dan ook Stille Sjaak. Zijn ex-vriendin vertelde me eens dat hij zelden iets tegen haar zei. Hij communiceerde door te zijn hoofd te knikken, te schudden of soms in ongeloof zijn wenkbrauwen op te trekken. Alleen vlak voordat ie klaarkwam gromde hij wat onverstaanbaars, volgens zijn ex. Dat zijn overigens dingen die je niet wil weten van je beste vriend, maar dat even terzijde.
'Fuck, drie, vier.. wat maakt het uit? Je snapt wat ik bedoel. Sinds dat k-wijf zien we Hendrik nooit meer. En die fucking roze broek die hij laatst aanhad. Wat the F was dat?'
Sjaak gromde iets. Ik wilde niet weten wat hij daar precies mee bedoelde, maar durfde even niet naar zijn kruis te kijken. Maar Archibald had gelijk. We moesten van dat wijf af. 'We moeten van dat wijf af,' zei ik. 'We moeten Hendrik weer terughalen uit de klauwen van Eucalypta.'
'Precies!' gilde Archibald het bijna uit. 'Maar hoe..? Hoe zorgen we ervoor dat ze uit ons, ik bedoel, Hendriks leven verdwijnt?'
Ik nam een slok van mijn whiskysoda en zette resoluut mijn glas op de bar. 'Ik heb wel een idee...'
Wordt vervolgd....
Hendrik was een goede jongen die geen vlieg kwaad deed. Hij ging iedere dag braaf naar zijn werk op de zesde verdieping van een muffig kantoorgebouw. Werkte door tot lunchtijd, at en converseerde twintig minuten met zijn collega's, liep dan een kwartier buiten om zes sigaretten te inhaleren en ging daarna weer aan de slag tot de klok vijf sloeg. Een brave, lieve en vooral betrouwbare jongen.
We waren allemaal verbaasd toen Hendrik ons aan Marie-Antoinette voorstelde, op die noodlottige zachte lenteavond. Het was net warm genoeg om op het terras van de Bolle Beer te zitten. We kwamen al in de Bolle Beer sinds de studietijd en we hadden sinds ons afstuderen ook de lopende rekening niet voldaan. Archibald maakte daar net een grapje over toen Hendrik aan kwam lopen met wat op het eerste gezicht Nurse Ratched leek: ze liep met ferme passen en haar blik stond op onweer. Nurse Ratched, de bijnaam die Marie-A. al snel verworven had, nog voordat ze vijf minuten na aankomst de kroeg in stampte om naar de wc te gaan.
'Waar heb je haar opgegraven, Hendrik?' vroeg ik nog gekscherend, ik dacht dat hij zijn debiele nichtje had meegenomen. Wist ik veel dat het de liefde van zijn leven bleek te zijn. Hendrik was not amused en stikte bijna in zijn bier. 'Hoe bedoel je? Vind je haar geen schatje?' wilde hij weten. 'Als je van honden houdt...' zei Archibald zachtjes tussen zijn tanden. 'Wat zei jij?' vroeg Hendrik agressief. De stemming was meteen gezet. Hendrik stond op en stapte met geheven vuist richting Archibald.
We kenden elkaar al sinds het eerste college-uur. Een blik was genoeg om te weten hoe de ander ergens over dacht. Het was duidelijk dat niemand de nieuwe vlam van Hendrik zag zitten. Nou ja, alleen voor een hate-fuck wellicht, om haar daarna met het gezicht naar beneden in de afvalbak te dumpen zodat iedereen van de kraters in haar puistenkont kon 'genieten'.
Voordat Hendrik echter slaags raakte met Archibald, kwam Nurse Ratched weer naar buiten. 'Kom Hendrik, we gaan binnen zitten. Ik heb het koud.' Met tegenzin gingen we naar binnen, waar we niet konden roken. Ik snakte naar een sigaret.
We gingen aan ons vaste tafeltje zitten, maar niets voelde meer vertrouwd. Hendrik schoof de stoel voor zijn 'duifje van de tafel, zodat ze kon zitten. Ik had hem dat nog nooit zien doen. Dergelijke hoffelijkheden waren hem vreemd. Iedere keer als Nurse Ratched iets vertelde, luisterde hij aandachtig. Hij fijnste niet dat hij geïnteresseerd was, hij hing aan haar lippen als een hongerig musje wiens moeder ieder moment zijn bek kon vol kotsen met voorverteerd voedsel. Ik herkende mijn eigen vriend bijna niet meer.
Marie-A. vertelde dat haar vader de directeur van onze oude school was en recent 10 miljoen had gewonnen in de loterij. Van dat geld hadden ze meteen een villa gekocht in een buitenwijk en voor Marie een dikke Saab. 'Hij is donker groen!' zei ze met een kirgeluidje in haar stem. Alsof het daarom gaat bij een auto.
Terwijl ik hard mijn best deed Marie te negeren en een gesprek aanknoopte met Hendrik, pakte ze haar nagelvijl uit de tas. Vol aandacht begon ze haar nageltjes te vijlen. De haren op mijn armen stonden stijf overeind. Als kleine jongen kon ik al niet tegen dat geluid – liever hoorde ik nog de messen van Freddy Krueger over ijzer schrapen dan dat ik een vrouw haar nagels hoorde vijlen. Het geluid is voor mij pure marteling. Ik zag Hendriks mond bewegen, maar ik kon hem niet verstaan. Het vijlgeluid overstemde alles. Na een paar minuten trok ik het niet meer. Ik zette mijn bier resoluut op tafel en keek Marie strak aan. 'Kun je dat niet thuis doen?'
Zonder naar me op te kijken, of ook maar een seconde te stoppen met vijlen, bitste ze terug dat ze er toch niemand lastig mee viel. 'Mij wel..' zei ik en griste de vijl uit haar hand. 'Hendrik...' zeurde ze. 'Dude.. alsjeblieft..' smeekte Hendrik me. Ik had hem nog nooit horen smeken. Niet meer sinds die keer dat ik hem samen met Archibald en Sjaak ondersteboven in de wc-pot hield tijdens Halloween. Mooie tijd was dat. Jammer dat we vergeten waren om van tevoren door te trekken.
Toen Hendrik en Marie vijf minuten later de tent verlieten, was de sfeer in ons vriendengroepje voorgoed verpest. In de weken erna transformeerde Hendrik in een heel andere jongen. Hij trok steeds minder met ons op, want 'tja, Marie wil graag dat we vanavond Sex & The City gaan kijken...'
Tjeezus. We hadden allemaal onze mokkeltjes natuurlijk, want ja hé, leuk toch? Maar de geheime wet tussen mannen is dat als het om je vrienden gaat, je nooit – ik herhaal nooit - je vriendin voortrekt. Tenzij je vriendinnetje Bracha van Doesburg is natuurlijk.
Drie maanden na die eerste noodlottige ontmoeting, zaten Archibald, Sjaak en ik in de Bolle Beer. De kroeg was nagenoeg leeg. De barman stond met de rest van de klanten buiten in de regen te roken. Het was Archibald die het hoge woord eruit gooide: 'Ik vind er geen flikker meer aan zo...'
'Ja, dat rookverbod smoort alle lol in de kroeg, ik weet het.'
Archibald schudde zijn hoofd. 'Nee, eikel. Ik bedoel: Ik vind er geen flikker meer aan nu Hendrik er nooit meer bij is.'
Ik snapte wat hij bedoelde. 'Ja, ik mis hem ook.'
Archibald ging verder. 'Ik bedoel, we waren de drie musketiers man, vroeger. We deden alles samen.'
'Euh, we zijn met z'n vieren hoor. Sjaak is er ook nog...' probeerde ik nog.
Sjaak zweeg. Hij zei bijna nooit iets. Hij was onze Silent Bob, we noemde hem dan ook Stille Sjaak. Zijn ex-vriendin vertelde me eens dat hij zelden iets tegen haar zei. Hij communiceerde door te zijn hoofd te knikken, te schudden of soms in ongeloof zijn wenkbrauwen op te trekken. Alleen vlak voordat ie klaarkwam gromde hij wat onverstaanbaars, volgens zijn ex. Dat zijn overigens dingen die je niet wil weten van je beste vriend, maar dat even terzijde.
'Fuck, drie, vier.. wat maakt het uit? Je snapt wat ik bedoel. Sinds dat k-wijf zien we Hendrik nooit meer. En die fucking roze broek die hij laatst aanhad. Wat the F was dat?'
Sjaak gromde iets. Ik wilde niet weten wat hij daar precies mee bedoelde, maar durfde even niet naar zijn kruis te kijken. Maar Archibald had gelijk. We moesten van dat wijf af. 'We moeten van dat wijf af,' zei ik. 'We moeten Hendrik weer terughalen uit de klauwen van Eucalypta.'
'Precies!' gilde Archibald het bijna uit. 'Maar hoe..? Hoe zorgen we ervoor dat ze uit ons, ik bedoel, Hendriks leven verdwijnt?'
Ik nam een slok van mijn whiskysoda en zette resoluut mijn glas op de bar. 'Ik heb wel een idee...'
Wordt vervolgd....
vrijdag 7 november 2008
Studio ThoughtCrimez
Studio ThoughtcCrimez doet zijn naam eer aan. In zijn boek '1984' beschrijft Aldous Huxley een wereld waar de hand van de overheid tot in het gedachtengoed rijkt en creativiteit verboden is. Toen broers John en Samael Lovitch in 1998 hun 'Studio Grand' omdoopte naar 'Studio ThoughtCrimez' mocht er geen enkele grens overblijven. Creativiteit regeert en censuur is taboe.
Letterlijk alle grenzen werden verwijderd; het hele kantoor werd, waar mogelijk, ontdaan van muren, slechts de wc-muren wisten de schreeuw van de broers om ruimte te weerstaan. Symbolisch werd er met de grootst mogelijke moeite een gat in het dak gemaakt om plaats te maken voor een gigantisch bovenlicht om het nieuwe adagium 'the sky is the limit' kracht bij te zetten.
Tevens besloten de broers dat er vers bloed in de studio moest komen. Samael vertelt met een glimlach die van oor naar oor rijkt: "Ik werd moe van die rotkop van mijn broer! Ik kwam hem overal tegen, het begon eentonig te worden en uiteindelijk begon mijn werk eronder te lijden. We besloten om een mooie, jonge, vrouwelijke stagiaire aan te nemen." Twee weken later kwam James Bonney, 46, getrouwd en kalend aan boord. John: "Door een klein wonder was James op de stapel uit te nodigen mensen terecht gekomen en voor we tijd hadden hem af te zeggen vond het gesprek al plaats. Ik merkte duidelijk dat Sam er de pest in had en besloot hem een tijdelijk contract aan te bieden."
Dat was het begin van een mooie tijd zegt Samael: "Bonney kwam als ambtenaar binnen, maar na een half jaar leek hij wel een twaalfjarig kind. Om John terug te pakken gaf ik James de raarste opdrachten en instructies. Hij had 14 jaar bij een klein reclamebureau gewerkt dat zich voornamelijk bezig hield met simpel DTP-werk en was onlangs boventallig verklaard en weggesanneerd. Het zag er naar uit dat hij nooit meer aan de bak zou komen, zijn portfolio was abominabel. Ik bestookte hem met vage omschrijvingen als "maak een peer die op een banaan lijkt" of "die foto moet meer aardbeien en slagroom". Op een gegeven moment was James het zat en begon naar eigen inzicht mijn 'instructies' op te volgen. Dit bleek de meest bizarre illustraties op te leveren en toen een klant deze tijden een kantoorbezoek per ongeluk onder ogen kreeg was de grootste campagne die wij ooit gedaan hadden geboren. Sindsdien houdt ik zielsveel van James."
James ontpoptte zich als een rasartiest en de studio sloeg definitief de richting in die zij al jaren voor ogen had: die van losgeslagen creatief monster, dat door creativiteit de heilige graal der beeldende kunsten wenst te verkrijgen...
Letterlijk alle grenzen werden verwijderd; het hele kantoor werd, waar mogelijk, ontdaan van muren, slechts de wc-muren wisten de schreeuw van de broers om ruimte te weerstaan. Symbolisch werd er met de grootst mogelijke moeite een gat in het dak gemaakt om plaats te maken voor een gigantisch bovenlicht om het nieuwe adagium 'the sky is the limit' kracht bij te zetten.
Tevens besloten de broers dat er vers bloed in de studio moest komen. Samael vertelt met een glimlach die van oor naar oor rijkt: "Ik werd moe van die rotkop van mijn broer! Ik kwam hem overal tegen, het begon eentonig te worden en uiteindelijk begon mijn werk eronder te lijden. We besloten om een mooie, jonge, vrouwelijke stagiaire aan te nemen." Twee weken later kwam James Bonney, 46, getrouwd en kalend aan boord. John: "Door een klein wonder was James op de stapel uit te nodigen mensen terecht gekomen en voor we tijd hadden hem af te zeggen vond het gesprek al plaats. Ik merkte duidelijk dat Sam er de pest in had en besloot hem een tijdelijk contract aan te bieden."
Dat was het begin van een mooie tijd zegt Samael: "Bonney kwam als ambtenaar binnen, maar na een half jaar leek hij wel een twaalfjarig kind. Om John terug te pakken gaf ik James de raarste opdrachten en instructies. Hij had 14 jaar bij een klein reclamebureau gewerkt dat zich voornamelijk bezig hield met simpel DTP-werk en was onlangs boventallig verklaard en weggesanneerd. Het zag er naar uit dat hij nooit meer aan de bak zou komen, zijn portfolio was abominabel. Ik bestookte hem met vage omschrijvingen als "maak een peer die op een banaan lijkt" of "die foto moet meer aardbeien en slagroom". Op een gegeven moment was James het zat en begon naar eigen inzicht mijn 'instructies' op te volgen. Dit bleek de meest bizarre illustraties op te leveren en toen een klant deze tijden een kantoorbezoek per ongeluk onder ogen kreeg was de grootste campagne die wij ooit gedaan hadden geboren. Sindsdien houdt ik zielsveel van James."
James ontpoptte zich als een rasartiest en de studio sloeg definitief de richting in die zij al jaren voor ogen had: die van losgeslagen creatief monster, dat door creativiteit de heilige graal der beeldende kunsten wenst te verkrijgen...
Abonneren op:
Posts (Atom)
