Guns N' Roses "Chinese Democracy"

Guns N’ Roses “Chinese Democracy”

Hell has frozen over en Pasen en Pinksteren vallen dit jaar op 21 november, de releasedatum van de lang (heel heel heel lang) verwachte nieuwe van Guns N' Roses. In navolging van en variatie op Metallica's Saint Anger had deze plaat de titel Saint Juttemis verdiend.

Je zou er ook bijna bijgelovig van worden met een dergelijke titel. Je komende album noemen naar iets wat er niet is en nooit zal komen is natuurlijk vragen om ellende. En ellende is er wel gekomen, dat is duidelijk. 15 jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van het niet bijster interessante album The Spaghetti Incident (graag vingers omhoog van degenen die deze plaat de afgelopen 10 jaar nog hebben gedraaid) en we moeten 17 jaar terug voor de meest recente fatsoenlijke GNR-release, Use Your Illusion I & II. Bandleden kwamen en bandleden gingen met als resultaat dat van de oorspronkelijke line-up alleen Axl Rose is overgebleven. En ook de vervangers van de vervangers zijn inmiddels vervangen. Is deze band dan nog wel Guns N' Roses? Naar mijn mening niet.

Maar betekent dat dan ook dat Chinese Democracy een slecht album is? En moeten we dit album vergelijken met het geweldige debuutalbum Appetite For Destruction? Het antwoord op beide vragen is nee.

Want de muziek, en uiteindelijk gaat het daar toch om, is daarvoor te goed en te verrassend. Het album begint met een tweetal klassieke rocksongs, "Chinese Democracy" en "Shackler's Revenge", die perfect binnen de lijntjes van het GNR-repertoire passen. Niets verheffends, geen hoogvliegers binnen het oeuvre en niets wat we niet al eerder van Axl Rose en consorten gehoord hebben. Maar dan is daar de eerste stijlbreuk. De al enige tijd op de radio te horen single "Better" begint met Axl Rose’s vervormde stem over een mix van een gitaarrif en een elektronische drumbeat en heeft een lekker schreeuwrefrein. De volgende song, “Street Of Dreams”, is het prijsnummer van dit album en heeft alles in zich om een nieuwe klassieker te worden. Een sterk arrangement met piano en strijkers en Rose's rauwe strot afgewisseld met z'n welbekende oerkrijs als finishing touch zorgen ervoor dat dit melodieuze nummer zich hardnekkig in je hoofd nestelt.

Hierna volgt een serie sterke songs (afgewisseld met een enkele mindere broeder als "Riad N' The Bedouins" en “Scraped”) die een hoog fuck you-gehalte hebben. Deels is dit een verbaal krijg-de-kolere naar voormalig bandleden (in bijvoorbeeld "Sorry") en naar iedereen die het gewaagd heeft Axl Rose op wat voor manier dan ook in twijfel te trekken of dwars te zitten. Ook muzikaal heft Axl nog eens nadrukkelijk een opgestoken middelvinger naar iedereen die een terugkeer naar de hardrocksound van de jaren ‘80 had verwacht. Met enige regelmaat wordt het experiment gezocht. Triphop georiënteerde drumbeats afgewisseld met rijke arrangementen en gelaagde gitaarpartijen zorgen ervoor dat vooral de minder rockende songs als "If The World" en "There Was A Time" opvallend sterk uit de verf komen.

Ook als het einde van het album nadert wordt het niveau er niet minder op. Uitstekende tracks (de regelrechte knaller "I.R.S." en powerballad "Madagascar") illustreren dat het lange wachten niets te maken heeft gehad met een gebrek aan inspiratie of een writers block, maar eerder met de hang naar perfectie van en het eindeloos sleutelen aan de songs en arrangementen door Axl Rose.

Valt er dan helemaal niets op of aan te merken? Zeker wel. Hier en daar besluipt je het gevoel dat Rose alle muzikale inspiratie van het afgelopen decennium in de 14 nummers van dit album heeft proberen te proppen, waardoor de songs soms uit de bocht dreigen te vliegen en Rose met alle macht aan het stuur moet hangen om niet naast de weg te raken. Tekstueel vervalt Rose bij vlagen ook nog in getergde rijmelarij van het niveau "My salvation, my frustration" en dan is het soms even moeilijk om de aandacht erbij te houden. Daarnaast lijkt personeelsbeleid niet z'n sterkste kant te zijn. Als je een peloton aan gitaristen inhuurt mag je hopen op wat meer echt talent. Het gitaarwerk op deze plaat is van een acceptabel niveau, maar hier en daar wel wat houterig. Het gevoel bekruipt je dat Chinese Democracy met een echt goede band een wereldplaat had kunnen zijn in plaats van het goede, maar soms wat wisselvallige album, dat het uiteindelijk is geworden.

Wie had gehoopt dat GNR alleen nog maar zou teruggrijpen naar het verleden doet er verstandig aan niet eens aan dit album te beginnen. Ben je minder bevooroordeeld en bereid om te luisteren zonder het verleden mee te wegen dan zal je Chinese Democracy per luisterbeurt meer gaan waarderen. Rest de vraag of dit album de tien miljoen dollar waard is die er in de loop der jaren in geïnvesteerd is. Dat vraagstuk is simpel te beantwoorden: No Fucking Way! Wie de CD voor een euro of vijftien aanschaft bij de platenzaak zal er echter zeker geen spijt van krijgen.