Lelijk, deel 1

De vriendin van Hendrik was de lelijkste vrouw die ik ooit had gezien. Niet ze-heeft-een-naar-hoofd-maar-heeft-een-aardig-karakter-lelijk. Nee. Ze zag eruit als het lelijke zusje van Herman Brusselmans. Wat betreft haar karakter had ze de bastaarddochter van Hitler en Eva Braun kunnen zijn. Zó lelijk dus. En Hendrik was gek op haar. Wij, zijn vrienden, begrepen er niets van.

Hendrik was een goede jongen die geen vlieg kwaad deed. Hij ging iedere dag braaf naar zijn werk op de zesde verdieping van een muffig kantoorgebouw. Werkte door tot lunchtijd, at en converseerde twintig minuten met zijn collega's, liep dan een kwartier buiten om zes sigaretten te inhaleren en ging daarna weer aan de slag tot de klok vijf sloeg. Een brave, lieve en vooral betrouwbare jongen.

We waren allemaal verbaasd toen Hendrik ons aan Marie-Antoinette voorstelde, op die noodlottige zachte lenteavond. Het was net warm genoeg om op het terras van de Bolle Beer te zitten. We kwamen al in de Bolle Beer sinds de studietijd en we hadden sinds ons afstuderen ook de lopende rekening niet voldaan. Archibald maakte daar net een grapje over toen Hendrik aan kwam lopen met wat op het eerste gezicht Nurse Ratched leek: ze liep met ferme passen en haar blik stond op onweer. Nurse Ratched, de bijnaam die Marie-A. al snel verworven had, nog voordat ze vijf minuten na aankomst de kroeg in stampte om naar de wc te gaan.

'Waar heb je haar opgegraven, Hendrik?' vroeg ik nog gekscherend, ik dacht dat hij zijn debiele nichtje had meegenomen. Wist ik veel dat het de liefde van zijn leven bleek te zijn. Hendrik was not amused en stikte bijna in zijn bier. 'Hoe bedoel je? Vind je haar geen schatje?' wilde hij weten. 'Als je van honden houdt...' zei Archibald zachtjes tussen zijn tanden. 'Wat zei jij?' vroeg Hendrik agressief. De stemming was meteen gezet. Hendrik stond op en stapte met geheven vuist richting Archibald.

We kenden elkaar al sinds het eerste college-uur. Een blik was genoeg om te weten hoe de ander ergens over dacht. Het was duidelijk dat niemand de nieuwe vlam van Hendrik zag zitten. Nou ja, alleen voor een hate-fuck wellicht, om haar daarna met het gezicht naar beneden in de afvalbak te dumpen zodat iedereen van de kraters in haar puistenkont kon 'genieten'.

Voordat Hendrik echter slaags raakte met Archibald, kwam Nurse Ratched weer naar buiten. 'Kom Hendrik, we gaan binnen zitten. Ik heb het koud.' Met tegenzin gingen we naar binnen, waar we niet konden roken. Ik snakte naar een sigaret.

We gingen aan ons vaste tafeltje zitten, maar niets voelde meer vertrouwd. Hendrik schoof de stoel voor zijn 'duifje van de tafel, zodat ze kon zitten. Ik had hem dat nog nooit zien doen. Dergelijke hoffelijkheden waren hem vreemd. Iedere keer als Nurse Ratched iets vertelde, luisterde hij aandachtig. Hij fijnste niet dat hij geïnteresseerd was, hij hing aan haar lippen als een hongerig musje wiens moeder ieder moment zijn bek kon vol kotsen met voorverteerd voedsel. Ik herkende mijn eigen vriend bijna niet meer.

Marie-A. vertelde dat haar vader de directeur van onze oude school was en recent 10 miljoen had gewonnen in de loterij. Van dat geld hadden ze meteen een villa gekocht in een buitenwijk en voor Marie een dikke Saab. 'Hij is donker groen!' zei ze met een kirgeluidje in haar stem. Alsof het daarom gaat bij een auto.

Terwijl ik hard mijn best deed Marie te negeren en een gesprek aanknoopte met Hendrik, pakte ze haar nagelvijl uit de tas. Vol aandacht begon ze haar nageltjes te vijlen. De haren op mijn armen stonden stijf overeind. Als kleine jongen kon ik al niet tegen dat geluid – liever hoorde ik nog de messen van Freddy Krueger over ijzer schrapen dan dat ik een vrouw haar nagels hoorde vijlen. Het geluid is voor mij pure marteling. Ik zag Hendriks mond bewegen, maar ik kon hem niet verstaan. Het vijlgeluid overstemde alles. Na een paar minuten trok ik het niet meer. Ik zette mijn bier resoluut op tafel en keek Marie strak aan. 'Kun je dat niet thuis doen?'

Zonder naar me op te kijken, of ook maar een seconde te stoppen met vijlen, bitste ze terug dat ze er toch niemand lastig mee viel. 'Mij wel..' zei ik en griste de vijl uit haar hand. 'Hendrik...' zeurde ze. 'Dude.. alsjeblieft..' smeekte Hendrik me. Ik had hem nog nooit horen smeken. Niet meer sinds die keer dat ik hem samen met Archibald en Sjaak ondersteboven in de wc-pot hield tijdens Halloween. Mooie tijd was dat. Jammer dat we vergeten waren om van tevoren door te trekken.

Toen Hendrik en Marie vijf minuten later de tent verlieten, was de sfeer in ons vriendengroepje voorgoed verpest. In de weken erna transformeerde Hendrik in een heel andere jongen. Hij trok steeds minder met ons op, want 'tja, Marie wil graag dat we vanavond Sex & The City gaan kijken...'

Tjeezus. We hadden allemaal onze mokkeltjes natuurlijk, want ja hé, leuk toch? Maar de geheime wet tussen mannen is dat als het om je vrienden gaat, je nooit – ik herhaal nooit - je vriendin voortrekt. Tenzij je vriendinnetje Bracha van Doesburg is natuurlijk.

Drie maanden na die eerste noodlottige ontmoeting, zaten Archibald, Sjaak en ik in de Bolle Beer. De kroeg was nagenoeg leeg. De barman stond met de rest van de klanten buiten in de regen te roken. Het was Archibald die het hoge woord eruit gooide: 'Ik vind er geen flikker meer aan zo...'

'Ja, dat rookverbod smoort alle lol in de kroeg, ik weet het.'
Archibald schudde zijn hoofd. 'Nee, eikel. Ik bedoel: Ik vind er geen flikker meer aan nu Hendrik er nooit meer bij is.'

Ik snapte wat hij bedoelde. 'Ja, ik mis hem ook.'

Archibald ging verder. 'Ik bedoel, we waren de drie musketiers man, vroeger. We deden alles samen.'

'Euh, we zijn met z'n vieren hoor. Sjaak is er ook nog...' probeerde ik nog.

Sjaak zweeg. Hij zei bijna nooit iets. Hij was onze Silent Bob, we noemde hem dan ook Stille Sjaak. Zijn ex-vriendin vertelde me eens dat hij zelden iets tegen haar zei. Hij communiceerde door te zijn hoofd te knikken, te schudden of soms in ongeloof zijn wenkbrauwen op te trekken. Alleen vlak voordat ie klaarkwam gromde hij wat onverstaanbaars, volgens zijn ex. Dat zijn overigens dingen die je niet wil weten van je beste vriend, maar dat even terzijde.

'Fuck, drie, vier.. wat maakt het uit? Je snapt wat ik bedoel. Sinds dat k-wijf zien we Hendrik nooit meer. En die fucking roze broek die hij laatst aanhad. Wat the F was dat?'

Sjaak gromde iets. Ik wilde niet weten wat hij daar precies mee bedoelde, maar durfde even niet naar zijn kruis te kijken. Maar Archibald had gelijk. We moesten van dat wijf af. 'We moeten van dat wijf af,' zei ik. 'We moeten Hendrik weer terughalen uit de klauwen van Eucalypta.'
'Precies!' gilde Archibald het bijna uit. 'Maar hoe..? Hoe zorgen we ervoor dat ze uit ons, ik bedoel, Hendriks leven verdwijnt?'

Ik nam een slok van mijn whiskysoda en zette resoluut mijn glas op de bar. 'Ik heb wel een idee...'

Wordt vervolgd....