Studio ThoughtCrimez

Studio ThoughtcCrimez doet zijn naam eer aan. In zijn boek '1984' beschrijft Aldous Huxley een wereld waar de hand van de overheid tot in het gedachtengoed rijkt en creativiteit verboden is. Toen broers John en Samael Lovitch in 1998 hun 'Studio Grand' omdoopte naar 'Studio ThoughtCrimez' mocht er geen enkele grens overblijven. Creativiteit regeert en censuur is taboe.

Letterlijk alle grenzen werden verwijderd; het hele kantoor werd, waar mogelijk, ontdaan van muren, slechts de wc-muren wisten de schreeuw van de broers om ruimte te weerstaan. Symbolisch werd er met de grootst mogelijke moeite een gat in het dak gemaakt om plaats te maken voor een gigantisch bovenlicht om het nieuwe adagium 'the sky is the limit' kracht bij te zetten.

Tevens besloten de broers dat er vers bloed in de studio moest komen. Samael vertelt met een glimlach die van oor naar oor rijkt: "Ik werd moe van die rotkop van mijn broer! Ik kwam hem overal tegen, het begon eentonig te worden en uiteindelijk begon mijn werk eronder te lijden. We besloten om een mooie, jonge, vrouwelijke stagiaire aan te nemen." Twee weken later kwam James Bonney, 46, getrouwd en kalend aan boord. John: "Door een klein wonder was James op de stapel uit te nodigen mensen terecht gekomen en voor we tijd hadden hem af te zeggen vond het gesprek al plaats. Ik merkte duidelijk dat Sam er de pest in had en besloot hem een tijdelijk contract aan te bieden."

Dat was het begin van een mooie tijd zegt Samael: "Bonney kwam als ambtenaar binnen, maar na een half jaar leek hij wel een twaalfjarig kind. Om John terug te pakken gaf ik James de raarste opdrachten en instructies. Hij had 14 jaar bij een klein reclamebureau gewerkt dat zich voornamelijk bezig hield met simpel DTP-werk en was onlangs boventallig verklaard en weggesanneerd. Het zag er naar uit dat hij nooit meer aan de bak zou komen, zijn portfolio was abominabel. Ik bestookte hem met vage omschrijvingen als "maak een peer die op een banaan lijkt" of "die foto moet meer aardbeien en slagroom". Op een gegeven moment was James het zat en begon naar eigen inzicht mijn 'instructies' op te volgen. Dit bleek de meest bizarre illustraties op te leveren en toen een klant deze tijden een kantoorbezoek per ongeluk onder ogen kreeg was de grootste campagne die wij ooit gedaan hadden geboren. Sindsdien houdt ik zielsveel van James."

James ontpoptte zich als een rasartiest en de studio sloeg definitief de richting in die zij al jaren voor ogen had: die van losgeslagen creatief monster, dat door creativiteit de heilige graal der beeldende kunsten wenst te verkrijgen...